Hollywood, het paradijs en de kou

We zijn inmiddels niet alleen alweer drie weken verder, maar ook drie plekken verder. Een 'land' per week. Als er iets is dat mij duidelijk is geworden, is het wel dat een week toch echt veel te kort is. Leuk misschien als je op het strand wil hangen en in de zon wil bakken, maar niet als je iets van het land wil zien. Desalniettemin heb ik mijn best gedaan om er zoveel mogelijk uit te halen.

Het vorige verslag schreef ik toen ik net was aangekomen in LA, dus daar gaan we dan ook maar rustig verder. Rustig, dat was toch wel het devies tijdens mijn verblijf in de States. Dat is natuurlijk wel iets lastiger in een stad met de omvang en hectiek als LA in vergelijking met het 'rustieke' Atlantic Beach in Florida. Bij aankomst was er weinig reden om rustig te blijven, ik was weer heerlijk in het duister gelaten over de verrassing die Marieke voor me in petto had (in de vorm van een bol buikje, voor de niet-Bolanden)! De week kon toen al niet meer stuk.

Aangezien de weersverwachting behoorlijk wisselvallig was en David doordeweeks gewoon moest werken, besloten we de zonnige zondag maar te gebruiken voor een lekker dagje Griffith Park. Met z'n drietjes klommen we naar het Planterium, alwaar een prachtig uitzicht te bewonderen was over de hele stad. Het blijft toch vooral opvallend hoe weinig hoogbouw LA heeft voor zo'n grote stad. Na met een drankje van het uitzicht te hebben genoten, heb ik nog vluchtig het Planetarium zelf bekeken, waar allerlei leuke weetjes over het universum te vinden zijn. 's Avonds gingen Marieke en David naar een bruiloft, waardoor ik rustig de tijd had om mijn (vorige) blog te schrijven.

De rest van de week bestond elke dag uit kleine uitstapjes. Een dagje om te winkelen in de 'Grove' en een dagje om het Hollywood-sign een bezoekje te brengen. Op dinsdagavond de receptie bijgewoond in het Getty museum als officiële opening voor de expositie van het schilderij 'Woman in blue reading a letter' van Johannes Vermeer. Dat schilderij reist de halve wereld over momenteel om de heropening van het Rijksmuseum in Amsterdam in april te promoten. Toen ik daar wat zoekwerk naar verrichte, bleek dat schilderij ook in São Paulo gehangen te hebben toen ik in Brazilië was. In een museum waar ik minstens tien keer langsgelopen ben, maar nooit naar binnen ben gegaan. Het schilderij was mooi om te zien, wel wat kleiner dan ik had verwacht, maar wat ik als schilderkunst-leek toch iedere keer weer denk, is: Waarom dit schilderij nou wel en anderen niet of minder? Gelukkig was ik niet de enige kunstleek daar.

Het was ook de week van de Oscars in LA (de dag na mijn vertrek werden de Oscars uitgereikt), dus een deel van de beroemde Hollywood Boulevard was afgesloten met grote zwarte schermen en het verkeer rondom de locatie was nog erger dan normaal. Marieke en ik zijn nog naar Life of Pi geweest, die later die week 4 Oscars in de wacht zou slepen. Je mist echt iets als je die niet gezien hebt, adembenemende beelden en een prachtig, meeslepend verhaal.

Donderdag was het eindelijk weer een zonnige dag, perfect dus om weer een park op te zoeken en een lekkere wandeling te maken. Ons oog viel dit keer op Temescal Canyon Park. Een park waar je nog veel meer het idee had dat je ver buiten de stad was in vergelijking met Griffith Park, hoewel dit grotendeels kwam doordat er veel minder mensen aanwezig waren. Vol goede moed begonnen we aan onze wandeling, die toch wat steiler bleek dan gedacht. Normaal geen probleem, maar toch wel een ander verhaal als je een baby mee naar boven moet dragen. We zouden het hoe dan ook tot de top halen. Uiteindelijk lukte dat ook, alleen duurde het iets langer dan we van tevoren hadden ingeschat. De schemer begon in te vallen en we besloten om maar via dezelfde weg terug te gaan, in de hoop dat het daar lichter zou blijven dan de originele cirkelroute die dwars door het bos liep. Dat bleek een goed idee, want de laatste vijf minuten was het echt al pikkedonker. Jaja, wilde avonturen in Los Angeles!

De laatste dag heb ik benut om downtown LA te bezichtigen, terwijl Marieke en David allebei werk moesten verrichten. Naast de torenhoge skyscrapers vind je daar vooral minder Amerikaanse invloeden. Een little Tokyo waarbij je je midden in Japan waant, de wijk El Pueblo waar je het gevoel hebt in Mexico rond te lopen. In de wijk El Pueblo kwam ik onder andere langs het Union Station, en het viel me op dat de grote treinstations er echt nog steeds zo uitzien als je in de films ziet. Gote, ouderwets leren fauteuils in enorme hallen. Je ziet het zo voor je, een man met hoed en krant voor z'n hoofd, die opeens een voorbijlopend persoon gaat achtervolgen.. Op de terugweg nog even langs de Walt Disney Concert Hall gelopen. Excentriek gebouw met een bijzondere architectuur. 's Avonds lekker uit eten geweest met Davids ouders. De volgende dag was het alweer tijd om te vertrekken, op naar Hawaï.

Hawaï, het paradijselijke oord middenin de Grote Oceaan. Aan zijn naam als paradijs op aarde heeft Hawaï zich wel gehouden, maar de eilanden bleken nog zoveel meer te bieden. Het avontuur begon echter met iets heel anders. In mijn reizen ben ik er inmiddels zo aan gewend geraakt om ter plekke overnachtingen te zoeken, dat ik er totaal niet over nagedacht had om mijn accommodatie te regelen op Hawaï. Dat kan dat op de meeste plekken goed gaan, maar niet hier. Vlak voor ik vertrok dus nog even snel naar accommodatie gezocht in Honolulu en wat bleek.. Alles (wat enigszins betaalbaar was) volgeboekt! Niet alleen de eerste nacht, nee, zo goed als de hele week. Oeps.. Toch maar gaan en gewoon op goed geluk zoeken dan maar? Dat was het plan, tot ik op het internet een bericht vond van iemand die hetzelfde probleem had gehad en om raad had gevraagd. Die had de nacht op de straat doorgebracht en dat was niet zo goed bevallen, om het zacht uit te drukken.

Toen heb ik maar besloten om te vluchten. Hawaï bestaat immers niet uit één eiland. Op het vliegveld in Honolulu ben ik snel naar de lokale vliegmaatschappijen gegaan en een dik uur later zat ik weer in het vliegtuig, op naar Hilo, Hawaï. Het eiland Hawaï welteverstaan, dat door bijna iedereen 'the Big Island' wordt genoemd, om verwarring te voorkomen. Dat bleek achteraf een prima keuze te zijn geweest. In het hostel kwam ik een Duitse gozer tegen en de vijf daaropvolgende dagen ben ik met hem (en soms wat anderen) het hele eiland over gereden. Hij had een auto gehuurd, wat overal in Hawaï eigenlijk wel een must is, wil je ergens komen. Daar kon ik dus lekker van gebruik maken! De eerste dag vertrokken we samen met een Schotse dame om de oostkust van het eiland te verkennen. Hier brachten we een bezoekje aan de botanische tuin en bezochten we een aantal dorpjes. Overal op het eiland staan bordjes met scenic routes en scenic points. Het eiland is ongeveer 1/3e zo goot als Nederland, dus met al het reizen erbij is de dag zo alweer om.

De volgende dag was er één van extremen. Extreme temperaturen, met name. 's Ochtends ging ik, dit keer omringd door drie Duitsers, op weg naar de enorme lavavelden in het Volcano National Park. We reden zo ver we konden door en daarna moesten we over de velden verder lopen. De velden waren overal, zover het oog kon zien, behalve waar het ophield in zee. Ons enige mikpunt bij het wandelen was dan ook de stoom die de stromende lava veroorzaakte bij het in zee stromen. Na ongeveer anderhalf uur zagen we ook de hitte heel goed. Je kon niet goed meer verder kijken door de hete dampen van de lava. Uiteindelijk kwamen we aan bij de stromende delen van het lavaveld. Je kijkt meteen met hele andere ogen naar de weg die je net bewandeld hebt. Het ziet er namelijk precies hetzelfde uit als de gloeiend hete lava die net hard geworden is! Het enige verschil is dat je het hoort tikken en sissen, door kleine steentjes op het lava die als een soort olie op vuur op en neer springen. Maar niet veel later zie je het dan wel. De lava scheurt open en er komt vanuit de scheur nieuwe, gloeiend hete brei naar buiten. En de hitte slaat je in je gezicht, maar dat liet ons niet afschrikken natuurlijk. Hoe vaak kun je immers marshmallows a la volcano proeven? We hadden een aantal stokken meegenomen en die hielden we boven de lava met de marshmallows erop geprikt. Heerlijk! Daarna nog een beetje de stromende lava geprikt met de stokken, waarbij de vlammen als een soort vlammenwerper uit de lava tevoorschijn kwamen. Je voelt je haast een klein kind..

Van de ongeveer 1000 graden Celcius van de lava springen we naar het andere uiterste. Nouja, uiterste.. Wie denkt aan Hawaï, denkt toch vooral aan paradijselijke stranden, mooie dansende meisjes en natuurlijk ook de vulkanen. Nou, daar kan wat mij betreft iets totaal anders aan toegevoegd worden. Sneeuw! Naast de vulkanen bezit het grote eiland namelijk nog een heel bijzondere 'attractie'. De hoogste berg ter wereld. Mauna Kea mag dan wel niet zo hoog reiken als de Mount Everest (4.207 meter boven zeeniveau), maar vanaf de zeebodem gemeten komt de berg tot een duizelingwekkende 10.203 meter. Je kunt met een 4WD gewoon naar boven rijden en het is een prachtige plek om van de zonsop- of ondergang te genieten. Dat laatste gingen wij doen. Maar, eerst goed inpakken! Op de top was het een paar graden onder nul, maar de ijzige wind kon de gevoelstemperatuur laten dalen tot ongeveer -15. Naast het uitzicht (je zit op de besneeuwde top prachtig boven de wolken) beschikt Mauna Kea ook over een aantal van de meest geavanceerde telescopen. De zonsondergang zorgde dan ook voor mooie plaatjes.

De dag erna was een rustdag. We bezochten alleen 's middags even de Akaka Falls, een mini State Park nabij Hilo, waar je in 10 minuten een rondje kon lopen, exclusief de tijd die je bij de verschillende watervallen doorbracht uiteraard. De daaropvolgende dag was de dag voor 'het rondje om het eiland'. Met de auto reden we richting de andere grote stad op het eiland, Kona. Dit keer namen we de zuidelijke route en daar stopten we op zowel Black Sand Beach als Green Sand Beach. Black Sand Beach trok vooral de aandacht met de zeeschildpadden die daar hun eieren kwamen leggen of lekker lagen uit te rusten. Green Sand Beach lag op ongeveer een uur lopen van waar je je auto kon parkeren. Het lag in een heel kleine baai, met dus ook een heel klein strand. Maar, het zand was dus groen. Ik had er toch wel iets meer van verwacht eerlijk gezegd, vooral qua omvang. Maar het zand was dus groen (zoals je naar aanleiding van de naam wel verwacht had..) en dat was erg vreemd. Een bepaald soort gesteente in de rotsen naast het strand zorgde via erosie ervoor dat het zand groen werd. Na Green Sand Beach reden we verder naar Kona, alwaar ik afscheid nam van de Duitser. Hij bleef daar nog een aantal dagen, terwijl ik de bus terug pakte richting Hilo.

De laatste 24 uur heb ik weer doorgebracht in Oahu, het eiland waar hoofdstad Honolulu op gevestigd is. Hier heb ik met name wat rust gepakt op het beroemde Waikiki Beach. Vanaf steigers die een stukje de baai inliepen, kon je al een groot scala aan tropische vissen waarnemen. Ik had helemaal geen snorkelmateriaal nodig daar. In één dag was niet veel te doen, en voor het eiland heb je toch waarschijnlijk echt minimaal een week nodig, net als het Grote Eiland. Mooi, heb ik nog iets om voor terug te komen! De volgende dag was het weer vliegen geblazen, 12 uur van Hawaï naar mijn volgende stop: Zuid-Korea.

De vlucht was heerlijk, ondanks de lange duur. Ik had enorme beenruimte, nota bene bij een Koreaanse vliegmaatschappij, en er was een leuk aanbod van films. Op het einde van de vlucht had ik nog niet eens alles gezien dat ik wilde zien. Anderhalf uur voordat we in Seoul zouden landen, vlogen we over Japan heen. En ik had natuurlijk weer het geluk dat de vlucht recht over het gebergte vloog van Mt. Fuji. Vanuit het vliegtuigraampje keek ik recht op Mt. Fuji. Overal lag sneeuw tot diep in de valleien. Bij aankomst op Incheon Airport bleek dat er geen woord gelogen was over het niveau van organisatie van de Koreanen. Alles was heel goed aangegeven in het Engels, mensen spraken goed Engels en alles was bovendien zeer overzichtelijk. Niks alleen moeilijke straatnamen bij de uitgangen, gewoon genummerd inclusief overal kaarten waarop te zien was hoe het metrostation gelegen was en waar je uit zou komen bij de verschillende uitgangen. Opnieuw, heerlijk! Een ander opvallend (maar toch minder verrassend) feitje.. iedereen zit daar in de trein en metro met zijn of haar smartphone te klooien. Als de reis 10 minuten duurt, dan 10 minuten. Maar duurt het een uur, dan zitten ze gewoon een uur lang te tikken op die dingen. Enige nadeel.. doordat iedereen een smartphone heeft, bestaat er alleen nog maar 3G en 4G. Mijn oude prepaid telefoon werkte dus gewoon niet. Netwerk te oud, dus verwijderd. Gelukkig niet nodig gehad.

In Seoul zelf zijn een aantal interessante districten. Ik verbleef in Itaewon, het meest internationale deel van de stad. Hier kwam je geregeld buitenlanders tegen. Daarbuiten gebeurde dat echter heel weinig. Je wordt dan ook, zeker als lange blanke jongen, door alles en iedereen nagestaard. Behalve op de toeristische plekken natuurlijk. Achtereenvolgens heb ik een bezoek gebracht aan Itaewon, Sinsa, Gangnam (ja, van dat liedje ja..) en de volgende dag downtown. Sinsa staat bekend om z'n "real life dolls", Koreaanse meiden die hun gezicht zo hebben laten ombouwen, dat ze op levende poppen lijken. Dat bleek al direct uit de reclame in het metrostation. Overal hingen posters over cosmetische ingrepen. Bizar beeld en eigenlijk gewoon lelijk. Gangnam is de buurt waar rijken hun inkopen doen. Uitgestorven is misschien een overdreven woord, maar het is er absoluut rustig. Wat wil je ook, met alleen maar merknamen overal. Van wat simpelere zaken als Calvin Klein tot enorme autozaken van Bentley.

Downtown is meer waar de toeristische attracties zich bevinden. Paleizen, musea etc. Het Changdeokgung paleis (ja, die moest ik weer even opzoeken..) is een eeuwenoud paleis waar de voormalige Koreaanse koninklijke familie in verbleef. De laatste erfgenaam van de koninklijke familie is overigens in 2005 overleden. Al veel eerder was de monarchie in Zuid-Korea afgeschaft. Via een tour kreeg je veel te horen over het vroegere leven in Korea en met name de koning. Ook was er een anderhalf uur durende tour door de 'Secret Gardens' achter het paleis. Niet gek, als buitenverblijf. De volgende keer ga ik toch in de zomer naar Zuid-Korea denk ik. Behalve de kou is het ook wel een beetje kaal, terwijl in de zomer alles bloeit en er prachtige blossoms rond het paleis te zien zijn. 's Avonds naar de Seoul Tower gegaan, het hoogste punt in Seoul, om daar de zonsondergang te bekijken.

Jullie kennen me echter langer dan vandaag, ik ben niet echt een stadsmens. Ik vond het zonde om de hele week in Seoul te blijven, dus besloot ik naar de oostkust te reizen, naar de stad Sokcho. Naast Sokcho lag het Seoraksan National Park, een uitgebreid natuurreservaat en volgens veel websites een van de mooiste plekken van het Koreaanse schiereiland. Opnieuw, ik was hier liever in de zomer geweest, maar het was een prachtig park waar ik de hele dag mijn hart op kon halen als wandelaar. Kilometers lange trails, door valleien, over bergtoppen, langs watervallen. Alles erop en eraan. Ik begon maar met de zwaarste, naar de top van één van de bergen. Een prachtige en best pittige wandeling. Alleen er was een groot minpunt. De wind op en rond de top was zo sterk, dat ik me zelfs ongemakkelijk begon te voelen. En met kleine trappetjes en net zo kleine relingen om je aan vast te houden, was het toch geen fijn gevoel. Daar kwam dan nog bij kijken dat het behoorlijk bewolkt was en het uitzicht daardoor zeer beperkt was. Ik bleef dan ook niet lang boven. Gelukkig had het park nog heel veel ander moois te bieden, waar ik geheel windvrij van kon genieten. Met name de trail naar de Biryong waterval (ja, ook dit moest ik weer opzoeken..) was prachtig. Ondanks dat het een paar graden boven nul was, lag er overal nog sneeuw en in het beekje ook nog veel ijs. Alles bij elkaar een adembenemend winterplaatje.

De dag erna rondgelopen in Sokcho zelf. Als je dan buiten Seoul komt, is het opeens een stuk slechter gesteld met het Engels, maar in vergelijking met Zuid-Amerika is het nog altijd stukken beter. Sokcho is een echt vissersdorpje. De grootste toeristische trekpleister, naast het park, is het strand. Dat trekt in de winter natuurlijk niet zoveel bezoekers, maar het was een lekker plekje om even uit te rusten na het wandelen door de stad. Ook was er een stukje aan het strand dat in Korea zeer populair is, omdat er een van de meest bekende Koreaanse drama's is opgenomen. Toen ik er aankwam zwermden er volgens mij wel drie schoolklassen omheen en toen het rustiger werd, had ik even de tijd het plakkaat te lezen. "Dit was de plek waar zus en zo hun jeugd doorbrachten en waar marietje voor het eerst 'ik hou van je' zei tegen pietje en blabla" (dit stukje tekst is lichtelijk aangepast voor het leesgemak, red.). Met open mond gelezen, ook hier zijn soaps dus blijkbaar ontzettend populair. Het enige dat in mij opkwam, was.. 'wat een onzin'. Nouja, ieder zijn ding!

's Avonds was het tijd om terug te reizen naar Seoul. Ik besloot diezelfde avond nog door te reizen naar het vliegveld, aangezien mijn volgende vlucht de volgende ochtend erg vroeg zou vertrekken. Niet voordat ik nog even wat gegeten had in Seoul. Na een tijdje rondgelopen te hebben, zag ik eindelijk een leuk etenszaakje. Allemaal mooie plaatjes op de ramen van lekker eten, dus ik naar binnen. Normaal hebben de meeste eettentjes óf plaatjes bij het menu, óf een Engelse vertaling. Dit tentje had dat echter niet.. Nouja, geen probleem, ik liep gewoon met de ober naar buiten.. even kijken.. ja, die neem ik. Aanwijzen, oké, toppie! Wat ik vervolgens gegeten heb, geen idee. Het was in ieder geval verschrikkelijk pittig en daar heb ik nog wel even last van gehouden.. Ondanks dat was het wel erg lekker. De rest van de week was overigens ook pittig, maar milder. Vervolgens de trein terug gepakt naar het vliegveld en daar een tukkie gedaan.

En nu is het gedaan met de kou, eindelijk! Op naar de volgende bestemming, 5 weken van warmte in de Filipijnen. En daar staan al wat prachtige tripjes op de planning, dus ik kan niet wachten! Ik zal proberen wat warmte naar Nederland te sturen, want één dag maakt nog geen lente blijkt wel weer. Liefs!