Eerste maand Brazilië voorbij gevlogen

Voorbij gevlogen. Eigenlijk ben ik het niet eens met die term, want zo voelt het helemaal niet. Of dat nu komt doordat er nog zoveel maanden reisgenot op mijn pad liggen, of omdat ik simpelweg de tijd niet heb om erover na te denken, ik weet het niet. Feit is wel dat er inmiddels dik een maand verstreken is en ik mezelf er soms op betrap dat ik niet verder denk dan mijn tijd in Brazilië. Niet zo heel vreemd als je het er zo goed naar je zin hebt.

Een van de eerste tripjes die ik na mijn eerste week hier ondernomen heb, was voor het eerst buiten de stad. Overigens ook voor het laatst, want sindsdien ben ik de stad niet meer uit geweest. Er is hier gewoon te veel te zien. Ik ben met Diego naar zijn universiteit geweest, in de volksmond Unicamp genoemd. Deze universiteit ligt in de stad Campinas, maar de campus is eigenlijk een stad op zichzelf, naar Amerikaans voorbeeld. De busrit is al een bijzondere ervaring op zich. De rit duurt ongeveer 2 tot 2,5 uur, waarvan je bijna anderhalf uur door de stad São Paulo (SP) rijdt. Als je thuis opzoekt waar je eigenlijk opgestapt bent, blijkt het al bijna aan de rand van de stad te zijn geweest. Zo moeilijk om je voor te stellen hoe gigantisch groot alles hier is.

Als je eenmaal de stad uit rijdt, zie je pas echt iets van het land Brazilië. Waar je in Rio nog de groene heuvels door de stad heen ziet liggen, is in SP, op een paar parkjes na, alles bebouwd. Heuvels of niet. Buiten de stad was het opeens een prachtig gezicht. Overal enorme heuvels met hier en daar een eenzaam huis of een klein dorpje. Jammer genoeg heb ik er weinig van kunnen genieten. Om op tijd de bus te pakken, moesten we om 4 uur 's morgens opstaan. Ik had dan ook de grootste moeite om mijn ogen open te houden tijdens de busrit. Na kerst zal ik nog maar weinig tijd in SP doorbrengen, dus dan zullen ook wat meer foto's van het land zelf volgen.

Diego moest naar zijn universiteit voor een laatste examen, dus ik had een paar uurtjes de tijd om daar eens rond te lopen. Die had ik ook wel nodig. Volgens mij kun je daar echt alles studeren wat er maar bestaat. De meeste studierichtingen hadden een eigen plek binnen de campus. Er rijden ook bussen rond, Circular 1, 2 en 3. Die rijden de hele dag rondjes over het gehele terrein van de universiteit. Het loopt hier nu tegen het einde van het schooljaar, de zomervakantie is voor de meeste studenten begonnen. Overal waren mensen al bezig met werkzaamheden om de campus klaar te maken voor het volgende schooljaar, dat ergens in februari of maart zal starten.

Wat mij als eerste opviel aan Unicamp was de overvloed aan groen. Waar je in SP moet zoeken, kun je er hier niet omheen. Overal ruimte, overal groen, parkjes everywhere! Heerlijk. Het tweede waar je niet omheen kan hier is de hitte. Campinas ligt een stuk verder het binnenland in en dat merk je. Felle zon en een gevoelstemperatuur die richting de 40 graden gaat. Sneeuw? Wat is dat..?

Regen kennen ze hier echter wel. En ook niet een klein beetje. Ik heb nu al enkele keren een blok om moeten lopen, omdat de trottoirs waren omgedoopt tot rivier. In tegenstelling tot mijn ervaringen in Suriname gaat het hier echter niet om 'stil' water. De hoogteverschillen zorgen ervoor dat het water op de meeste plaatsen kolkend voorbij stroomt. Ach, dat maakt je wandeling door de stad een avontuur op zichzelf.

Ruim een week geleden heb ik samen met Diego en zijn moeder het historische centrum van SP bezocht. Na een helse busrit van ongeveer een uur (daar ga ik nooit écht aan wennen denk ik..) waren we in het centrum. De Mercado Municipal Paulista (centrale markt van SP) was ons eerste stop. Een grote markt gelegen in een prachtig oud gebouw uit de jaren twintig. Vooral enorm veel fruitkraampjes met de meest exotische vruchten. Ook een pastel met kabeljauw gegeten, hier grappig 'bacalhau' genaamd (spreek uit: bakaljau).

Daarna brachten we een bezoek aan de Catedral Metropolitana de São Paulo (Catedral da Sé). Kerken, kathedralen en dergelijke doen mij toch altijd weinig, maar de architectuur blijft prachtig om naar te kijken. We bleven nog even staan luisteren naar een klein orkest in het midden van de kathedraal, voordat we onze weg vervolgden.

Tot slot brachten we een bezoek aan 'Japantown'. Heel klein, maar wel heel sprekend. Enorm veel kleine winkeltjes met typische Japanse spulletjes zoals elektronica, zwaarden en een enorme verzameling aan action figures. Op een groot podium (voor de beschikbare ruimte) werden allerlei Japanse liederen gezongen ter ere van een festival en er was een marktje waar onder andere Japans gegeten kon worden. Ik voelde me er wel thuis, Diego had er maar weinig mee.

Intussen heb ik ook een tweetal familiefeesten van Diego's familie meegemaakt, een huwelijksjubileum van een tante en de 15e verjaardag van een nichtje. Waar het huwelijksjubileum nog als een chaos op mij over kwam, zag ik tijdens het verjaardagsfeest dat ook Brazilianen erg gesteld zijn op hun tradities. Zo krijg je bij binnenkomst als eerste een biertje en eten in je handen gedrukt. Want ja, gasten mogen geen honger lijden natuurlijk! Daarnaast houden ze hier heel erg van beeld. Tegen het einde van het feest verzameld iedereen zich rond een beamer of grote tv. Er worden dan een kwartier lang foto's en videobeelden getoond van de mensen voor wie het feest georganiseerd is. Meestal van baby af aan, en geheel ondersteund door Braziliaanse achtergrondmuziek. Sommige foto's worden met gejoel door de menigte ontvangen.

Ik voel me op die feesten soms wel een attractie. Mensen kijken me altijd aan alsof ik ontzettend bijzonder ben als ik zeg dat ik uit Nederland kom. Zo word ik door een neef van Diego (ong. 13 jaar) de oren van m'n kop gevraagd of ik toevallig 'voeg hier willekeurige wereldwijd bekende Hollywoodfilm in' of 'willekeurig bekende acteur als Tom Cruise' ken. Ik kom uit Nederland, niet van Mars.. Of een vriend van de familie zegt tegen iemand anders (in het Portugees): 'Hij komt uit Holland? Wauw, ik ben nog nooit op de foto geweest met iemand uit Holland, kom hier, en smiiiiile'. En dat is dan een man van in de 40. Achja.. Het is in ieder geval heel erg gezellig en mensen zeggen op het eind van de avond dat ik nu onderdeel van de familie ben. Ontzettend lieve mensen die veel moeite doen om met mij te converseren, ook al spreken ze meestal geen woord Engels (of ze zijn te verlegen omdat ze hun Engels niet goed genoeg vinden).

En dat converseren gaat steeds beter. Eigenlijk best opmerkelijk hoe snel dat gaat. Je leert toch woordjes en zinnen herkennen en dan lukt het op een gegeven moment ook wel om in het Portugees te antwoorden, hoe simpel ook. En je merkt dat ze dat heel erg kunnen waarderen. Gek genoeg haal ik het meeste gevoel voor het Portugees uit het Frans, een taal die ik eerlijk gezegd liever vergeet dan beheers. Maar nu komt het wel even goed uit.

Het leven bestaat hier verder veel uit parkjes bezoeken en uitgaan. Diego moet af en toe nog wel wat werken, ondanks dat de vakantieperiode het werkaanbod wat heeft doen afnemen. Dat geeft mij af en toe de mogelijkheid om wat tijd alleen door te brengen of met mijn date. Zo ben ik met haar naar Iberapuera Park geweest, een van de grootste parken in SP. Het is heerlijk om in dit soort parken soms even je rust te pakken, weg van alle hectiek van de stad. We konden gerust urenlang door het park slenteren zonder twee keer op dezelfde plek te zijn. En er zijn zowaar dieren, anders dan insecten. Vooral veel vogels, zoals zwanen, maar ook grote, schattige rattensoorten zag je overal rondscharrelen. 's Avonds wordt het park ingenomen door hardlopers, fietsers en skaters. Je merkt duidelijk dat dit een grote aantrekkingskracht heeft, zowel op toeristen als op de inwoners zelf.

Op verzoek van enkele van jullie zal ik bij de blog een foto van mijn date toevoegen, uiteraard met haar toestemming.. Ze heeft mij ook meegenomen naar haar universiteit voor een rondleiding. Ze studeert kunst in SP en deze universiteit was weer compleet anders. Uiteraard vooral vanwege een ander type van onderwijs. Wel weer een heel bijzonder gebouw, een oude fabriek. Naast alle zalen was er ook ruimte voor Starbucks, Burger King, en restaurantjes met Italiaanse, Japanse, Braziliaanse en nog tig andere cuisines. Voelt mijn simpele cafetaria in de Hogeschool toch wat magertjes aan.

Inmiddels ben ik ook een bekende bij de stamkroeg van Diego. "Famoso" knikte Diego's moeder goedkeurend toen ze een keer mee kwam om er wat te gaan eten en de mensen daar mij enthousiast kwamen begroeten. Ook met haar gaat de communicatie nog altijd vooral via Diego of gebarentaal, maar de dagelijkse dingen als eten, werk, boodschappen en dergelijke lukken nu al prima zonder teveel gebaren. En dat is toch wel zo prettig als Diego er niet bij zit.

Dit weekend was het Wereldkampioenschap voetbal voor clubteams. Het was de lokale helden van Corinthians gelukt om in de finale te komen tegen het voor ons beter bekende Chelsea uit Engeland. Diego is een groot fan en ook ik volg al enkele jaren geïnteresseerd de Braziliaanse competitie en Corinthians. Zondagmorgen om half 9 was het tijd voor de wedstrijd van het jaar voor de fans en dat was te merken. Nog voor de wedstrijd was overal al vuurwerk te horen. En toen de wedstrijd werd gewonnen, barstte het feest helemaal los. Het was alsof er een bom ontplofte, door de hele stad was vuurwerk te horen. De hele dag zag je auto's met grote vlaggen van Corinthians door de stad rijden en overal op straat hoorde je de kreet: 'Vai Corinthians!!' Ofwel, Go Corinthians!!

Inmiddels begint ook hier de kerstsfeer er goed in te komen. De grote avenues in SP zijn 's nachts een waar spektakel. Prachtige lichtshows, enorme kerstdecoraties overal, soms nog mechanisch ook. Op veel plekken kerstbomen van wel 40 meter hoog. Je kunt zien dat ze hier veel moeite in kerst steken.

Ik zal kerst met Diego's familie vieren. Na mijn ervaring in de VS ongeveer 10 jaar geleden zal dit mijn tweede buitenlandse kerstervaring worden. Ik ben heel benieuwd op welke punten de tradities hier weer afwijken of juist overeenkomen in vergelijking met Nederland. Na de kerst vertrekken we naar de staat Minas Gerais om oud en nieuw te vieren. De laatste dagen in Brazilië zal ik aan het strand doorbrengen, in Rio of SP. Op 13 januari vlieg ik naar Buenos Aires, maar voorlopig denk ik daar nog even niet aan.

Ben nu net terug van Iberapuera shopping mall, wat kerstinkopen gedaan. Die malls blijven volgens mij bijna de hele dag en nacht open. In de bus vertelde Diego me nog dat ze inmiddels richting de 200 shopping malls in SP toe gaan. En ze zijn niet formaatje klein, kan ik je zeggen. Heerlijk om 's avonds laat doorheen te lopen.

Voor nu, tot hier en niet verder..
Boa noite e durma bem!