Tchau Brasil... Hola Argentina!

Vanuit een knus hostel in de binnenstad van Buenos Aires schrijf ik hier alweer mijn derde reisverslag. En hoewel de blog in Argentinië geschreven is, zal die toch vooral over Brazilië gaan.

De vorige blog eindigde vlak voor kerstmis, dus het lijkt me logisch om daar maar mee te beginnen. De Braziliaanse traditie lijkt meer op de Amerikaanse dan de Nederlandse, maar er zitten wel wat verschillen in. Kerst begint op de dag voor eerste kerstdag, hoewel er dan eigenlijk nog niets gebeurd. De dag wordt namelijk compleet gebruikt om.. je raadt het al, het eten voor te bereiden. Gedurende de dag komt de familie binnendruppelen en als een soort nieuwjaar wordt om middernacht het begin van kerstmis gevierd. Er worden cadeaus uitgewisseld en daarna begin je met eten, wat ongeveer tot 2 uur 's nachts duurt. Daarna wordt er nog volop gedronken en een kaartspelletje gespeeld. Rond een uur of 4 vertrek je dan naar huis. Een echt familiefeest, waar iedereen welkom is.

Gek genoeg houdt het daar wat betreft traditie grotendeels mee op. Op eerste kerstdag zijn Diego en ik naar het huis van een vriend gegaan om daar te lunchen. Van eten kwam niet zo heel veel terecht, maar drank was er uiteraard wel voldoende. Hier stopte het. Geen groot kerstdiner, aangezien we dat eigenlijk al hadden gehad. Tweede kerstdag bestaat, net als in Amerika, ook in Brazilië niet.

Op 'tweede' kerstdag vertrokken we direct naar de staat Minas Gerais om daar oud en nieuw te vieren met een deel van de familie. Na een busrit van zo'n 7 uur + 3 uur wachttijd kwamen we aan in de plaats Fronteira, net over de grens tussen São Paulo en Minas Gerais. Na een ritje van 20 minuten kwamen we aan bij een soort klein landgoed waar twee huizen op stonden. Een prachtig uitzicht op een kleine vallei lag recht voor de deur. Een kleine teleurstelling was wel dat er geen telefoon- of internetverbinding mogelijk was. Geen contact met het thuisfront met nieuwjaar, dat was even slikken.

De mensen en de omgeving deden mijn humeur gelukkig snel kantelen. Het huis lag op 5 minuten lopen van een groot stuwmeer, waar je lekker kon zwemmen om af te koelen na een warme dag. Daarnaast werd er elke dag een enorme barbecue gehouden om vooral niet een beetje af te vallen na de kerstdagen. Geregeld togen we richting het stadje Fronteira om inkopen te doen, meestal bier of vlees voor de barbecue. Fronteira is een beetje een idyllisch stadje, waar je niet zoveel te zoeken hebt als je er niet woont of familie hebt wonen. Er staan wat huizen, zijn wat winkeltjes en dat was het wel. Heel eenvoudig. Desalniettemin een plek waar je in alle rust een babbeltje kunt maken met de mensen in het café.

Een van de geplande activiteiten deden we nog voor oud en nieuw. Ouderwets gezellig vissen met de mannen. Met een bootje het meer op, een zijrivier vinden en vissen maar. We vingen vooral piranha's, maar het lukte ook om drie bijzondere exemplaren te vangen, waar ik inmiddels de naam al van vergeten ben. Een van de drie werd door mij hoogstpersoonlijk gevangen, wat meer geluk dan wijsheid was, aldus de anderen. Ach, het ging erom dat we eten op tafel kregen. Uiteindelijk toch 6 vissen gevangen, waarvan er eentje teruggezet werd omdat die te klein was om te gebruiken.

Vervolgens ging het oermens-gevoel mooi door. Eenmaal terug maakten we alle vissen mooi schoon en haalden alle oneetbare onderdelen eruit. Ik was wat onwennig in het begin, maar ik was toch niet ontevreden met het eindresultaat. Wel een beetje jammer dat ze vervolgens in een frituurpan gegooid werden. Zorgde er toch voor dat het oermens-gevoel een beetje verdween, maar het was wel bijzonder lekker.

Voor we het doorhadden was het alweer oudejaarsdag. Er werd een mooie fruittafel versierd (zie vooral ook de foto!) en uiteraard kon de champagne ook niet ontbreken. Na het vieren van het nieuwe jaar en het afsteken van een grote hoeveelheid vuurwerk (ja, daar dacht ik mooi aan te ontkomen, maar dat bleek hier ook bijzonder populair te zijn..), werd er weer uitgebreid gedineerd.

Wat veel voorkomt is dat familie of vrienden besluiten om een cadeau-spelletje te spelen, 'secret friend' genaamd. Na kerst met de familie en de vrienden van Diego, werd op oudejaarsdag besloten het opnieuw te doen met de familie. Het werkt een beetje als de surprises met Sinterklaas in Nederland. Iedereen schrijft zijn naam op een blaadje en vervolgens moet je iemand uit de stapel pakken. Voor die persoon koop je dan een cadeautje. Waar je bij Sinterklaas een surprise maakt of een gedicht schrijft, doen ze het hier iets anders. Tijdens het evenement zelf wordt door de persoon een verhaaltje verteld, waarbij hij of zij de persoon moet omschrijven die op zijn blaadje stond. Zodra de mensen het raden, wordt het cadeautje overhandigd. Met enige moeite lukte het mij om mijn verhaaltje in het Portugees te doen, iets wat bijzonder werd gewaardeerd door de familie.

Ik was echter degene die het bijzonder waardeerde hoe de familie met mij omging. Het deed namelijk wel veel pijn om mijn eigen familie niet te kunnen spreken. Je mist je familie natuurlijk wel vaker, maar op dit soort dagen is het soms wel moeilijk. Gelukkig zorgde Diego's familie er voor dat dit onbehaaglijke gevoel zonder al te veel nare gedachten voorbij ging.

Op nieuwjaarsdag bezochten we een kleine watervalletje in de buurt. Heerlijk om even lekker in te zwemmen en je te laten meevoeren door het water. De volgende dag besloot ik om wat bij te kleuren. Ik had toen het bekende wielrentenue op mijn lichaam staan, dus ik wilde de rest een beetje bijkleuren. Zeker aangezien er tripjes richting het strand aan zaten te komen. Zo gezegd, zo gedaan, geen bescherming, maar ik zou maar 30 minuutjes in de zon blijven. Mijn schouders waren het er toch niet mee eens. 30 minuten was dus alweer veel te veel, dus de volgende dag werd ik gekscherend 'camarão' genoemd, oftewel garnaal. Gelukkig viel het uiteindelijk wel mee, alleen mijn schouders waren echt een beetje verbrand en deden de dag erop pijn bij het dragen van mijn tas, terug naar São Paulo.

Lang bleven we daar echter niet. De volgende dag zaten we alweer in de auto richting de oostkust. Tegen middernacht kwamen we aan bij een gehuurd huisje in de buurt van het strand van Cambury, waar een vriendengroep van Diego zich al had verzameld. Die avond direct een echte strandnachtclub bezocht, geheel in piratenstijl. De volgende dag brachten we door op het strand. Een aantal jongens gingen surfen, terwijl Diego en ik besloten het hele strand af te wandelen. 's Avonds naar het strand van Maresias geweest.

Vervolgens was het plan van Diego en mijzelf om richting Paraty te gaan. Niet voordat we een prachtige waterval bezochten. Met een hoogte van ongeveer 30 meter had deze waterval aardig wat kracht. Je kon er slechts achter komen door onder de waterval door te zwemmen, tegen de stroom in. Maar dan had je wel het beste plekje van iedereen.

Vervolgens dus op naar Paraty. Alle toeristische bussen bleken echter volgeboekt, dus we moesten de hele weg met lokale bussen afleggen. En hier heb je geen lokale bussen die een aantal plaatsen aandoen.. Nee, iedere bus rijdt precies tot het volgende dorpje en maakt dan rechtsomkeert. Gevolg: 5 bussen en nog veel meer uren later.. Aanbeland in Ubatuba, nog steeds in de staat São Paulo, terwijl Paraty in de staat Rio de Janeiro ligt. Het risico om de bus verder te nemen, was wat te groot volgens Diego, dus besloten we in Ubatuba de nacht door te brengen. Er was een soort hippie-fair, dus we vermaakten ons daar wel in de late uurtjes.

De volgende dag verder naar Paraty, opnieuw met lokale bussen, want de toeristische (die in één keer van de ene naar de andere plaats rijden) waren nog altijd volgeboekt. Hier zouden we Mia ontmoeten om dan gezamenlijk door te reizen naar het strandplaatsje Trindade. Helaas was Mia plots verhinderd en aangezien Diego en ik al veel tijd verloren hadden, besloten we direct door te reizen bij aankomst in Paraty. Trindade stond lange tijd bekend als een stukje anarchie in Brazilië, maar daar bleek niet heel veel meer van over. Er was inmiddels een internetcafé en het tijdschema voor de bus kon de hoeveelheid toeristen duidelijk niet meer aan. Ieder uur vertrok een overvolle bus, uit beide richtingen. De prijzen waren behoorlijk opgelopen en de stranden begonnen ook last te krijgen van de vele toeristen, de vervuiling was heel jammerlijk om te zien. Desalniettemin was het een heel gezellig stadje waar iedereen een glimlach op zijn of haar gezicht had. En de stranden zijn heerlijk om de middag door te brengen.

In de bus naar Trindade hebben we een Duitse vakantieganger ontmoet, Susanne. Dat klikte meteen vanaf het begin, dus ze vergezelde ons tijdens onze tijd daar. Diego nam haar en mij mee naar een mooie watervalcombinatie daar. Maar de grootste attractie was toch wel 'the swallowing rock'. Een enorm rotsblok midden in de waterval, die je letterlijk opslokt. Je glijdt een gat in en na een seconde bevind je je onder dat enorme rotsblok. Vervolgens zwem je naar het licht toe, waar je door een klein gat zo'n 10 meter verderop onder de rots uit kunt zwemmen. Bijzondere ervaring. Ik ga proberen de video hiervan op mijn blog te zetten.

Op de terugweg naar São Paulo voelde het allemaal wel heel erg eindigend plotseling. Een naar gevoel bekroop me. Het besef dat ik hier binnenkort weg zou gaan, op naar nieuwe avonturen. En ondanks dat er zo ontzettend veel geweldige ervaringen op de planning staan, maakte dat mij simpelweg bedroefd. Natuurlijk spelen er een aantal zaken extra mee, ik zal nooit meer zo lang in hetzelfde land verblijven als dat met Brazilië het geval was, dus dit gevoel zal niet met ieder land op gaan spelen. Ik heb mezelf maar beloofd om op korte termijn nogmaals terug te keren. Er zijn nog een aantal dingen die ik wilde doen en die er niet van gekomen zijn, dus dat is dan een mooi excuus.

Het grootste probleem is echter nog wel dat dit land niet het enige is waar ik aan verknocht ben geraakt. Ik heb ook mijn hart verloren aan een Braziliaanse. En dat stond zeker niet op mijn planning. Om alles nog moeilijker te maken, werd het ons bijna onmogelijk gemaakt om afscheid te nemen. Haar ouders vormen een behoorlijk traditioneel gezin, waardoor ik niet geaccepteerd wordt als vriend van hun dochter. Op zich niet eens een hele vreemde gedachte, het is immers weinig traditioneel met naast de lange afstand ook de culturele verschillen. De wegen die haar ouders bewandelen om haar te weerhouden om mij te zien, waren in mijn ogen wel erg radicaal.

Met wat moeite toch nog afscheid kunnen nemen, voordat ik richting Argentinië vertrok. Daarna ook afscheid genomen van de vrienden van Diego en uiteraard de mensen van Quintana bar, waar ik toch geregeld langsging en waar ik geweldige ervaringen heb gehad. Ik ga de mensen daar verschrikkelijk missen. Met stip bovenaan toch wel Diego en zijn moeder, die mij de essentie van gastvrijheid hebben getoond door mij te ontvangen en te behandelen als familie. Ik zal ze daar eeuwig dankbaar voor zijn, want zij hebben de bodem gevormd voor mijn geweldige ervaringen in Brazilië.

En toen was de dag aangebroken om Brazilië te verlaten. 's Ochtends vroeg weer terug naar het vliegveld waar het allemaal begonnen was. Gelukkig geen enorm lange vlucht dit keer, met dik 2 uur was ik in Buenos Aires. Taxi gepakt richting het centrum en een leuk hostelletje gevonden van waaruit ik dit reisverslag typ. Eerst wat mogelijkheden bekeken om mijn tijd in Argentinië door te brengen en toen de stad in.

Ik heb inmiddels een beetje een route uitgestippeld zoals ik die waarschijnlijk ga volgen. Dit weekend ga ik iets doen, wat ik in Brazilië al wilde doen, maar wat er niet van gekomen is. Wat dat is, zal in mijn volgende reisverslag uitgebreid aan bod komen. Daar ben ik zeker van.

Groetjes aan het met sneeuw gevulde kikkerlandje uit het zonovergoten Buenos Aires.