Buenos Aires, Iguazu, Cordoba en Mendoza

Zo schrijf je in een knus hostel je eerste reisverslag na Brazilië vanuit Argentinië, en zo schrijf je vanuit een knus hostel je verslag van Argentinië. Alsof er weinig veranderd is. Niets is minder waar, Argentinië heeft zijn best gedaan om mijn verdriet voor het verlaten van Brazilië weg te nemen en is daar compleet in geslaagd. Maar dat gebeurde natuurlijk niet in 1 dag...

Bij aankomst in Buenos Aires viel één ding direct op. De Lonely Planet gids die ik bij me had om ideeën op te doen voor mijn reis door Argentinië en Chili stamt uit 2010. De prijzen zijn dus over het algemeen wat hoger dan wat er in het boek staat, inflatie. De inflatie in Argentinië was echter iets groter dan ik dacht en de eerste mental note was dan ook: Verdrievoudig ieder bedrag dat in de gids staat, dan heb je ongeveer de prijs die het begin 2013 zal kosten. Ik had net genoeg geld gepind om de taxi te kunnen betalen naar het centrum, een ritje van 20 minuten.

De eerste paar dagen in Buenos Aires waren niet echt fijn, omdat mijn gedachten nog niet over waren komen vliegen uit Brazilië. Vooral veel door de stad gelopen, aantal toeristische trekpleisters bezocht en verschillende eettentjes bezocht. Langzaamaan ga je dan toch écht wat meer om je heen kijken. Dan blijkt het toch allemaal niet zo stom te zijn als ik mezelf had voorgehouden. De stad is vrij modern, al mag het trottoir nog wel eens wat extra onderhoud krijgen. Er is veel meer groen in vergelijking met São Paulo in de vorm van kleine parkjes.

Na een paar dagen de trein gepakt richting Tigre. Het duurde ongeveer een uur en je betaalt dan omgerekend ongeveer 50 cent voor je treinkaartje. Dan krijg je ook wel een hobbelrit waar het traject Leiden - Utrecht bij in het niets valt, maar wel een leuke ervaring waarbij je een mooi zicht krijgt op de suburbs van BA. Tigre is een klein stadje ten noordoosten van BA, van waaruit je een prachtige rivierendelta in kunt. Ik had wel wat minder bebouwing verwacht in de delta zelf, maar als je dan eenmaal op een mooi eilandje aanlegt, heeft het wel iets. Ik besloot naar een eiland te gaan met de naam Tres Bocas, alwaar het mogelijk was om wat rond te wandelen. Tres Bocas kan ik het best omschrijven als een exotisch Giethoorn. Smalle vaarwegen tussen de eilanden en allemaal huisjes (op palen tegen overstromingsgevaar) met ieder hun eigen steiger. Overal kleine karakteristieke loopbruggetjes, waarbij je iedere keer weer hoopt dat je er niet doorheen zakt.

Mijn laatste dag in BA bracht ik door met een Nederlandse jongen die ik in het hostel had ontmoet. We besloten naar de wijk La Boca te gaan, alwaar we het stadion van Boca Juniors bezochten en een kijkje namen in het museum. Verder was ook deze wijk heel karakteristiek, maar daarnaast ook dusdanig toeristisch, dat het plaatje er wel door verloren ging. 's Avonds vertrok ik rond 11 uur met de bus naar Puerto Iguazu, een stadje op de grens met Brazilië en Paraguay. Een plek waar ik al een hele tijd lang naar uitkeek om te bezoeken.

Na een busrit van zo'n 20 uur (sjah, Argentinië is nou eenmaal groot..) kwam ik uitgerust aan in Iguazu. Voor een kleine 10% extra kun je namelijk een stoel in de bus krijgen die vergelijkbaar zijn met businessclass stoelen in vliegtuigen. Veel beenruimte (zelfs genoeg voor zo'n rare lange slungel uit Nederland), een stoel die bijna horizontaal kan worden gelegd en service van een soort steward, die de hele rit door maaltijden serveert. Beter dan vliegtuigvoedsel en je kunt er ook nog een lekker Argentijns wijntje bij proberen. In de zomer (jan, feb, mrt) zijn ze echter wel behoorlijk prijzig, maar nog altijd goedkoper dan het vliegtuig en met een nachtrit spaar je ook nog een overnachting in een hostel uit.

Maargoed, Iguazu dus. Een naam die waarschijnlijk bij sommigen wel een belletje laat rinkelen. En dat is ook niet zo gek, want naast het stadje ligt een van de nieuwe 7 wonderen van de natuur, de Iguazu watervallen. Mij werd aangeraden om een volle dag uit te trekken om de watervallen aan de Argentijnse kant te bekijken. Dat was ook wel nodig. Er was een enorm park aangelegd, waar meerdere trails door liepen en ook een treintje reed om mensen snel van de ene kant van het park naar de andere te krijgen. In het park val je van de ene verbazing in de andere. Al bij binnenkomst hoor je het geruis van de metershoge watervallen die overal in het park te vinden zijn. Van 10 centimeter brede watervalletjes tot de meest bekende, of beruchte waterval van het park, de Garganta del Diablo (the Devil's throat).

Laat ik beginnen met te melden dat in geen woorden te omschrijven is welk gevoel je bekruipt wanneer je voor het eerst zicht krijgt op de tientallen grotere watervallen. De foto's doen de plek dan ook geen enkele eer toekomen, hoe fascinerend ze ook ogen.

Vanuit de eerste trail kon ik de Garganta del Diablo nog niet zien liggen. En dat was goed ook, want ik had een boottochtje geboekt om onder de watervallen te komen. In sommige gevallen zelfs letterlijk. Eerst kregen we een prachtig aanzicht van de Garganta del Diablo, waar we niet eens echt dicht in de buurt konden komen, omdat het water te krachtig was. Desalniettemin een indrukwekkend gezicht. Daarna een heerlijke douche genomen onder enkele van de minder grote 'drops'. Toch ook niet de minste! Compleet overdonderd stap je dan de boot uit met de gedachte dat het toch echt niet meer beter kan worden.. Maar daar vergiste ik mij toch lelijk in. Het park had namelijk ook een grote brug gebouwd, die letterlijk bovenop de grootste drop van het park eindigde. Het enige wat je daar kunt doen is staren.. de waterval verdient oprecht de naam Devil's Throat. Als je lang genoeg in de waterval staart, kun je een glimp opvangen van oneindigheid. De hoeveelheid water die per seconde naar beneden stort is enorm (alle watervallen van Iguazu bij elkaar vullen per minuut 36 Olympische zwembaden). Wat een ervaring!

Na Iguazu was het tijd om verder te reizen, want het was wel de bedoeling om op een gegeven moment in Chili aan te komen. Als volgende stop had ik Cordoba gevonden. De tweede stad van Argentinië en dat was ook wel te merken. De stad heeft een enorm centrum waar je urenlang doorheen kunt lopen. Maar wat betreft toeristische bezienswaardigheden viel de stad toch wat tegen. Overal waar ik vroeg naar een mooie bezienswaardigheid, kwam het altijd weer uit op de kathedraal, een kerk, nog een kerk, nog een kerk.. oh, en een museum (als ik een hond was geweest, was dit het moment dat ik mijn oren zou hebben gespitst)..... van religieuze kunst (en helaas, oortjes weer tot rust). Allemaal ontzettend mooi om te zien en over te lezen/horen, maar op een gegeven moment heb je het wel gezien. Ik besloot dan ook na twee dagen om maar door te reizen. In de hoop dat Mendoza mijn beeld van Argentinië, dat intussen toch aanzienlijk verbeterd was, op een goede manier zou kunnen afsluiten.

Dat is Mendoza meer dan gelukt. Ik heb hier een aantal topdagen doorgebracht, vol met prachtige uitzichten op de Andes, activiteiten als raften en canopy (zip line) en natuurlijk een bezoek aan het rondom gelegen wijngebied. De eerste dag de stad bekeken en dat beviel me wel. Veruit de groenste stad tot nog toe, niet alleen door het park San Martin dat ongeveer even groot is als het centrum van Mendoza zelf, maar ook de straten zelf werden begeleid door een grote hoeveelheid bomen en struiken. Dat maakte de stad heel aangenaam om te bezichtigen. De dag erna gaan raften en de canopy. Raften in de Mendoza rivier, een categorie III rivier. Prima voor een nieuwkomer als ik, lekker ruig zonder dat ik me nog echt zorgen hoefde te maken over het uit de boot vallen. Daarna een prachtige canopy toer tussen de Andes, waarbij de uitzichten prachtig waren.

Vandaag besloten om een wijntoer te doen met twee anderen uit het hostel hier, een Argentijn en een Française. Wat fietsen gehuurd en daarna op naar de 'wineries'. Het gebied gaf een mooie variëteit aan wijnmakers, van grote industriële bedrijven die meer op fabrieken leken, tot kleine familieboerderijen waar slechts wijn wordt geproduceerd om te verkopen aan mensen die langskomen. Uiteraard de nodige 'tastings' gehad na de verschillende toers, wat de stemming alleen maar ten goede kwam.

Nu net van een barbecue genoten die door het hostel was georganiseerd en nu is het snel tijd om te gaan slapen, want morgenvroeg staat de volgende busrit op het programma. Morgen is het tijd voor Chili, waar ik helaas niet heel veel tijd meer voor heb, maar waar ik ga proberen zoveel mogelijk uit de tijd te halen die ik er heb. De busreis zelf zal al een mooie ervaring worden, vermoed ik. De Andes zorgt vast voor de nodige landschappen om nooit meer te vergeten.

Foto's volgen dit keer dan iets later. Het volgende reisverslag: Chili en het eerste deel van de VS.