Nieuw, verrassend Chili en oud, vertrouwd Florida

Er zitten precies drie weken tussen dit verslag en het vorige, maar het voelt alsof we inmiddels twee maanden verder zijn. Het waren drie weken met twee verschillende gezichten. Een eerste deel met verschrikkelijk veel nieuwe indrukken, veel gereis en vooral veel lopen. Daarop volgde een tweede deel met oude bekenden, een hoop herinneringen en heerlijke rust.

Het begon allemaal met de busreis van Argentinië naar Chili. Na een uurtje reden we de Andes in. Geleidelijk steeg de bus richting de grensovergang met Chili, die op zo'n 3.500 meter hoogte was gevestigd in de Los Libertadores pas. In de tussentijd rijd je langs enorme bergen, af en toe met wat 'eeuwige sneeuw' rond de top. Tijdens de reis zie je dan ook een aantal mensen foto- of filmmateriaal maken. Eenmaal bij de grensovergang moesten we in de rij gaan staan, letterlijk een rij van bussen. Naar Zuid-Amerikaans gebruik zat er weer totaal geen vaart in welke werkzaamheid dan ook, de immigratie, de controle van de bagage, alles was traag. Jammer dat alles afgesloten was, anders kon je nog een beetje om je heen kijken. Na een uurtje of twee konden we dan eindelijk onze reis vervolgen, maar niet voordat ze nog even met een bekertje langskwamen voor wat 'fooi'. Gedurfd, met zulke service.

Maargoed, de afdaling vanaf de pas richting Santiago bracht mijn gedachten snel weer terug bij het landschap. Waar de klim naar de top heel geleidelijk was geweest, was de afdaling dat allerminst. Met een hoop gezigzag daalde we razendsnel de berg af. Nouja, razendsnel.. Na 20 meter kwamen we vast te zitten achter een enorme trein van grote vrachtwagens die met een slakkengang de berg afrolden. Als ik was gaan lopen, had ik onderaan waarschijnlijk nog een kwartier op de bus moeten wachten. Het gaf echter wel genoeg gelegenheid om de omringende landschappen in je op te nemen, dus vervelend was het allerminst.

Enigszins vertraagd kwam ik 's avonds aan in Santiago. In de bus had ik na zitten denken over mijn opties in Chili. Zou ik in de buurt van Santiago blijven, of toch nog een paar keer een lange busreis maken om wat meer van het land te zien? Op het busstation in Santiago besloot ik de gok te nemen en kocht meteen een busticket richting het zuiden voor de volgende ochtend. Best decision ever! In het holst van de nacht vertrok ik vanuit mijn hostel weer richting het busstation en een half etmaal later bevond ik mij in het idyllische Puerto Varas.

Puerto Varas ligt in het Lake District en dat zie je dan ook direct. Het dorp ligt aan een gigantisch meer, waarbij je bovendien uitkijkt op een van de tweeduizend vulkanen die Chili rijk is. Mij deed het een beetje aan de Mont Ventoux denken (een beetje wielerfan wel bekend), groene bebossing aan de voet en een witte top. Alleen is de top van de Ventoux (in de zomer) een maanlandschap met enorme witte stenen, waar de top van de Osorno vulkaan bedekt was met een laag sneeuw en ijs. Een prachtig plaatje.

Het dorp zelf is ook een interessante plek om rond te lopen. In veel Zuid-Amerikaanse landen zie je dat er Duitsers geïmmigreerd zijn, meestal in de zuidelijke delen. Dat bleek in Chili niet veel anders, Puerto Varas bulkte uit van de Duitse architectuur en overal hingen uithangborden dat je daar toch vooral eens van die heerlijke Kuchen moest komen eten. Ik vermoed ook dat er meer mensen Duits spreken dan Engels. Een beetje toeristisch was het wel, maar het dorp hield wel zijn charme.

Ik liep echter wel vrij snel tegen een probleem op. Chili is geen goedkoop land, de prijzen zijn bijzonder Europees gericht. Dat zie je dan ook in de prijzen voor excursies in de buurt. Sowieso betaal je al meer, en als je alleen bent, is het eigenlijk onmogelijk om iets te boeken. Als er al iets werd aangeboden, vroegen ze omgerekend zo'n 150 euro voor een dagtrip. Was de groep groter, dan daalde dat bedrag wel aanzienlijk. Er werd een mooie trekkingstocht aangeboden, maar daar bleek in de beperkte tijd die ik daar had verder geen interesse in te zijn. Oeps. Ben je in zo'n mooi gebied, krijg je niet de kans om de mooiste plekjes te zien.

Gelukkig blijkt het overnachten in een hostel dan ook weer zijn meerwaarde te hebben. Bij het ontbijt schoof ik aan bij twee stellen (een Duits en Engels stel) die met hetzelfde probleem zaten als ik, behalve dan voor andere excursies. Na wat overleg en navraag bij het hostel bleek dat we een excursie vrij gemakkelijk zelf konden regelen. Zo gezegd, zo gedaan. Auto gehuurd voor de volgende dag en op pad. Ik heb overigens nog nooit zo gemakkelijk een auto gehuurd. Ze hoefden alleen één credit card nummer en we konden op weg. Niks geen rijbewijzen of iets dergelijks. Een beetje vreemd was het wel, maar voor nog geen tientje per persoon heb je een grote auto voor een dag. Niets mis mee.

Met anderhalf uur rijden kwamen we aan bij de veerboot naar het eiland Chiloé. In dertig minuten bracht die ons over de Straat van Chacao naar de overkant. Op Chiloé bezochten we Ancud, de op een na grootste stad van het eiland. Daarna reden we door naar Puñihuil, terwijl we op verschillende punten stopten om van het uitzicht te genieten. Puñihuil staat bekend om drie eilandjes die voor de kust liggen en die door pinguïns gebruikt worden tijdens het broedseizoen. Met een bootje gingen we naar de eilanden toe om de twee soorten pinguïns van dichtbij te bekijken, de Magelhaen- en de Humboldtpinguïn. De eilanden staan bekend als de enige plek op aarde waar deze pinguïnsoorten gezamenlijk broeden. Voor de Magelhaen is het de meest noordelijke plek waar ze komen, voor de Humboldt juist de meest zuidelijke. Qua uiterlijk verschilden ze ook niet zoveel van elkaar (beide pinguïns komen uit hetzelfde geslacht), dus het was soms lastig ze uit elkaar te houden. Heel bijzonder om ze van zo dichtbij te kunnen bekijken in hun natuurlijke omgeving.

Daarna was het tijd om nog een ander plaatsje aan te doen, Pucón. Het dorpje ligt aan de voet van een andere vulkaan, de Villarica vulkaan. Deze vulkaan staat erom bekend dat je hem kan beklimmen. Dagelijks vertrekken er groepen, dus dat was dit keer geen probleem. Zo gezegd, zo gedaan. Het laatste stukje lopen op de terugweg heb ik zitten denken aan hoe ik deze tocht moest omschrijven. Ik kwam uiteindelijk uit op een simpel diner.

De tocht naar boven was het voorgerecht. Het duurde zo'n 5 uur en was afwisselend op vulkanisch gesteente en gletsjerijs. Het was te stijl om recht naar boven te lopen, dus al zigzaggend kwamen we steeds hoger en hoger. Iedere keer dat je even achterom kon kijken, zag je het uitzicht groter worden. Eenmaal boven werd je getrakteerd op het hoofdgerecht. Allereerst was het uitzicht hier gigantisch en in tegenstelling tot de uitzichten tijdens de tocht, was het hier 360 graden. Zo kon ik de Osorno vulkaan zien liggen, waar ik eerder nog heel dicht in de buurt zat. Maar ook de Lanín vulkaan op de grens tussen Chili en Argentinië was duidelijk zichtbaar. In de verte, over de grens, was zelfs een actieve vulkaan te zien, met grote rookpluimen erboven. Naast het uitzicht vanaf de vulkaan was er echter ook nog het uitzicht in de vulkaan. De gigantische krater in het midden blaast continue rook uit (de Villarica vulkaan is een van Chili's meest actieve vulkanen) en de zwavelgeur was duidelijk aanwezig. Als je op het gedeelte in de wind stond, was het zelfs verstikkend. Met mijn t-shirt voor de mond liep ik dat stuk snel door. Het was wel een vreemde situatie, in je shirt op bijna 3 kilometer hoogte, tussen 40 km² aan gletsjers.

Tot slot was het dan tijd voor het toetje. De tocht naar boven duurde zo'n vijf uur. Voor de terugweg had je echter maar een uurtje nodig. Hoe? Gewoon een sleetje ter grote van je achterwerk, hup, onder je kont en glijden maar! En dat ging behoorlijk hard, gelukkig hadden we onze pickaxe om af te remmen, want soms kwam ik achterstevoren te liggen en dan wil je voor de zekerheid toch wel even wat afremmen om weer voor je te kunnen kijken. Dit ging door tot het ijs ophield en daarna konden we op een soort grindpad half rennend de rest van de terugweg naar beneden, terug naar het startpunt. Een vermoeiende dag, maar opnieuw een geweldige en overgetelijke ervaring.

De volgende dag was het tijd om terug te gaan naar Santiago. Na een lange busreis, waarbij opnieuw vertraging werd opgelopen, kwam ik terug in hetzelfde hostel als waar ik de eerste nacht in Chili had doorgebracht. Afgesproken met de Française die ik in Mendoza had ontmoet en 's avonds lekker een biertje gedronken in de stad. De volgende dag was alweer de laatste in Chili, dus in die ene dag moest ik heel Santiago bezichtigen. Onmogelijk natuurlijk, maar er werd een leuke wandeling door de stad aangeboden van vier uur (op basis van fooien), dus die bracht mij langs een aantal prachtige plekjes in de stad. De gids was zeer enthousiast, misschien iets te, maar dat zorgde er in ieder geval voor dat het nooit saai werd. Na afloop besloten we met een deel van de groep wat te gaan drinken. Tijdens de tocht was er al wat Pisco Sour geprobeerd, een van de drankjes die met Chili kan worden geassocieerd, maar in de avond was er meer animo voor het minder bekende Terremoto, Spaans voor aardbeving. Het was niets meer dan een soort zoete witte wijn met een grote bol ijs met ananassmaak. De naam Terremoto draagt het niet voor niets natuurlijk, na het drinken van het drankje voelt de grond onder je behoorlijk 'shaky'. Vanuit de bar ben ik vervolgens midden in de nacht via het hostel (om mijn tas op te halen) naar het vliegveld gegaan om mijn langste vliegreis van deze trip te maken.

Mijn eerste vlucht vertrok om half 8 's ochtends uit Santiago, tegen middernacht kwam ik aan op het vliegveld van Jacksonville. Maar, alle vier de vluchten waren perfect op tijd, de immigratie in de VS heb ik nog nooit zo snel doorlopen en ik was bij aankomst weer helemaal bijgekomen van mijn persoonlijke aardbeving. En dan ook nog opgehaald worden door Robert en Jane, een heerlijke eigen kamer, met kingsize bed, en badkamer. Nee, ik had helemaal niets te klagen. Nouja, het was misschien wat frisjes, dat ben je ook niet meer gewend na al die maanden in de 30 graden rond te lopen. Nu moest ik het doen met een schamele 20..

In Florida heb ik lekker kunnen doen wat ik voor ogen had. Eens even goed bijtanken na al het reisgeweld van de afgelopen maanden. De eerste paar nachten heb ik wel even nodig gehad om wat slaap in te halen, want daar was het in Chili niet erg van gekomen met alle busreizen, excursies en dergelijke. Ook is het niet vervelend om met vijf minuten lopen van het huis op het strand uit te komen, om daar een goede wandeling van een paar uurtjes te maken. Het huis was nog bijna hetzelfde als de herinneringen die ik eraan heb, van zo'n tien jaar geleden. Lekker oud en vertrouwd.

Naast het uitrusten heb ik nog wel de nodige tripjes gemaakt. Zo zijn we een dagje naar Saint Augustine geweest, de oudste plaats in de VS. Onderweg reden we over een stukje boulevard waar de kastelen niet te tellen waren. Enorme mansions met 'seaview' die, zelfs na de grote ineenstorting van de huizenmarkt, nog wel enkele miljoentjes waard zijn. Geen vervelend plekje om te wonen, lijkt me. Het stadje was bijna rustiek, met een klein fort en smalle winkelstraatjes. Toerisme was wel duidelijk hun voornaamste inkomstenbron.

Daarnaast hebben we de nodige fietstochtjes gemaakt, langs en over het strand, lekker met de wind in de rug. Ook zijn we een dagje naar downtown Jacksonville gegaan. Een voor Amerikaanse begrippen kleine stad met zo'n 1 miljoen inwoners. Na wat rondlopen en een leuk tochtje met een monorail, die overigens niet erg populair was, gingen we weer op tijd naar huis. Je wilt ook in Jacksonville de spits liever voorblijven. Daarna uit eten geweest met David en Marlina. David is de zoon van Robert en Jane en daarmee mijn 'third cousin', zo werd mij door Marlina uitgelegd. Zij heeft er de nodige ervaring mee, aangezien ze van Venezolaanse afkomst is, met een enorme familie. Robert en Jane paste in de tussentijd op de kinderen. Leuk om ze allemaal na tien jaar weer eens te zien en te spreken.

Op de laatste dag in Florida zijn we Fernandina Beach gaan bezoeken, net als St. Augustine een stadje gefocust op toerisme met veel historie. Historie voor Amerikaanse begrippen dan, hooguit een paar honderd jaar oud. Lekker stukje taart genuttigd en wat langs de pieren en stranden gelopen, met het uitzicht op de staat Georgia aan de overkant van de rivier.

Toen was het alweer tijd om te vertrekken en inmiddels ben ik in Los Angeles aangekomen, bij Marieke. Hier ga ik ook weer even lekker de toerist uithangen de komende dagen. Mijn excuses voor dit ellenlange verhaal. Ik stop nu snel, voordat het nog erger wordt. Tot gauw!