De eerste week São Paulo

Dik een week geleden heb ik het koude Nederland ingeruild voor het warme Brazilië. Dat dacht ik althans, want bij aankomst bleek mijn vest toch niet zo onnodig als ik had verwacht. De temperatuur lag rond de 20 graden, maar de gevoelstemperatuur lag nog enkele graden lager. Een heus kou-front dus. Gelukkig is het inmiddels heerlijk weer met 30 graden en is een vest ook 's avonds niet meer nodig.

Ik had me goed voorbereid voor m'n vlucht: oordoppen mee, 'slaapdoek' mee voor over mijn ogen. Maar dat alles was helaas nog niet genoeg. Ik weet ook niet goed hoe ik mij had moeten beschermen tegen een kind naast me van rond de 6/7 jaar oud, die mij nogal wat schoppen verkocht heeft tijdens haar slaap. Uiteindelijk heb ik nog wel wat geslapen, maar heel lang was het niet. Gelukkig heb ik maar twee vluchten van ongeveer 12 uur.

Bij aankomst waren er lange rijen voor de douane, maar het liep wel vlot door. Nou, first things first, dacht ik zo, laat ik er eerst voor zorgen dat ik wat cash in handen krijg. Meteen waren er een stuk of acht geldautomaten van vijf verschillende banken, goed geregeld (dacht je..)! Helaas, na alle vijf banken geprobeerd te hebben, geen geld. Kaart werd niet geaccepteerd, so much voor mijn "wereldpas". Ook misschien grappig om te vermelden, geen van de automaten had een optie voor Engels. En dat op het grote internationale vliegveld van de grootste stad van Brazilië. Eigenlijk gewoon schandalig. Maargoed, gelukkig had ik nog een tweede optie, mijn creditcard. En zowaar, in 1 van de 5 automaten werd die geaccepteerd. Hoera, ik had cash!

Vervolgens met een zeer goed verzorgde en luxe bus naar het andere vliegveld van São Paulo (SP) gereden, Congonhas, alwaar Diego mij op kwam halen. Met de taxi naar zijn huis gegaan en daar kon ik me eindelijk even lekker opfrissen. Toen lekker gaan lunchen in een lokaal restaurantje. Een warme maaltijd gegeten, Carne Asada, zoals hier gewoon is. En dat heb ik sindsdien ook elke dag gedaan. Je eet ontzettend veel, maar het merendeel is wel lekker licht, dus het lukt zelfs mij om twee warme maaltijden per dag te eten.

De volgende dag een shopping mall bezocht in de buurt, 5 minuutjes met de trein. Meteen wat Havaianas-slippers gekocht. Die avond voor het eerst naar Diego's 'stamkroeg' gegaan. Daar heb ik op aanraden kippenhart gegeten. Dat sprak me niet echt aan, maar het was wel ontzettend lekker. Later heb ik ook nog kippenmaag gegeten, waar precies hetzelfde voor gold.

Zaterdag naar Paulista Avenue gegaan. Eerst een prachtig boek gekocht in een mega boekwinkel; Dom Casmurro van Machado de Assis. Later nog wat gegeten in een lokaal tentje en de rest van de avond/nacht met Diego gediscussieerd over de politieke en economische situatie in Brazilië en Nederland.

Zondag maar eens besloten om mijn fototoestel mee te nemen, want dat was er in alle hectiek nog niet van gekomen. Bijna de hele dag in Parque do Ipiranga doorgebracht, mooi klein parkje waar de lucht en sfeer meteen heel anders was dan elders in de hectiek van de stad. Er was ook een marktje waar je allerlei lekkernijen kon eten. Ik nam een Fogazza voor lunch en een zoete Tapioca als toetje, heerlijk met kokosnoot en zoete melk binnenin. Vervolgens het Museu do Ipiranga bezocht, waarin de gehele geschiedenis van SP wordt weergegeven door allerlei vormen van kunst of tentoonstelling. Van schilderijen tot vuurwapens die door het leger en de politie werden gebruikt. En dat alles met mijn eigen privé tourguide, Diego. 's Avonds met wat vrienden van Diego gaan eten en op de terugweg om 1 uur 's nachts mijn eerste ervaring met de bussen van SP gehad. De weg is dan nagenoeg leeg, dus de bussen rijden 's nachts nog idioter dan overdag. Voeg vervolgens nog wat drank toe aan het menselijk lichaam en je kan je wel voorstellen dat ik me wel eens beter heb gevoeld. Dat was gelukkig van korte duur.

Maandag de moeder van Diego ontmoet, zeer vriendelijke, vrolijke en gastvrije vrouw, die meteen achter de pannen ging staan om een heel bijzondere lunch te maken (met de kippenmaag). Ik was door Diego gewaarschuwd dat ik hier aan zou komen, maar daar geloofde ik niets van. Ik begin nu toch langzaam wel wat hoop te krijgen, want je blijft maar eten. Eindelijk eens geen wekelijkse stamppot in de wintermaanden! 's Avonds was het weer tijd voor de kroeg. (Misschien om een en ander in context te plaatsen: de donderdag dat ik aankwam was een nationale feestdag en de dinsdag daarop ook. Dus wat doen de Brazilianen, die maken er gewoon een mega lang weekend van. Geen slecht idee, al zeg ik het zelf.) Toen de kroeg de deuren sloot rond een uurtje op 1, besloten we met een aantal mensen nog naar een club te gaan. Daar heb ik kennisgemaakt met de dans Forró. Nu is het alweer bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst gedanst heb, maar het bleek niet zo moeilijk te zijn. Bij het inspecteren van de zaal kwam ik er vrij snel achter dat het toch vooral om het lichamelijk contact draaide. Ach, als je er toch bent, nietwaar..?

Dinsdag was een rustig dagje, het meest opmerkelijke was misschien nog wel dat het de halve dag verschrikkelijk hard geregend en gehageld heeft. Bij 30 graden. Vreemde gewaarwording. 's Avonds gebarbecued.

Al met al heb ik continue het gevoel dat ik van het ene uiterste in het andere wordt gegooid. Zo sta je de ene dag anderhalf uur in een bank te wachten om een rekening te betalen (internetbankieren of incasso kennen ze bij bepaalde bedrijven kennelijk niet) en sta je de volgende dag in een gloednieuwe metro zonder bestuurder met allerlei elektronische snufjes.

Op sociaal gebied zijn twee dingen mij het meest opgevallen deze eerste week. Ten eerste is het behoorlijk slecht gesteld met het Engels hier. Soms heb ik het idee dat het meer aan een soort nederigheid ligt, dan dat mensen daadwerkelijk geen Engels kunnen. Als ze het namelijk proberen, lukt het meestal best aardig, maar ze vinden het niet fijn om fouten te maken in hun taalgebruik en geven daardoor vrij snel op. Maar met een beetje empowerment lukt het nog best aardig om ze pratende te houden zonder dat ik Diego als tolk hoef te gebruiken.
Ten tweede zijn de mensen hier zo verschrikkelijk open. Overal waar je gaat zitten, of het nou is om te lunchen tussen de middag of 's avonds in een bar, raak je in no-time aan de praat. Bovendien zijn ze ontzettend beleefd en gastvrij. Vrienden van Diego nodigen mij bijna direct uit om het nieuwjaar straks ergens op een strand nabij SP met hun te komen vieren. Wat dat betreft loopt Nederland toch echt achter.

Gisteren ook maar meteen mijn eerste date gehad met een Braziliaanse die ik afgelopen zaterdag had ontmoet op Paulista Avenue. Want ja, zo snel gaan die dingen hier echt. Ook dat was even wennen, maar het lukte aardig om mij in dat tempo te schikken.

Het is nu vrijdagavond, dus we staan op het punt om een biertje te doen in de lokale bar. Ik heb bovendien ook wel weer even genoeg geschreven, het moet allemaal wel leesbaar blijven.

Groetjes, ook van Diego.