Toeristen en feesten
Door: milanvaneck
Blijf op de hoogte en volg Milan
15 Maart 2011 | Suriname, Paramaribo
Ik sloot mijn vorige reisblogje af met de mededeling dat de volgende dag de nieuwe nationale feestdag van Suriname werd gehouden, 'revolutiedag'. Maar voor het zover was, was het eerst tijd om de befaamde Havana Lounge te bezoeken met 3 van mijn 4 huisgenoten, Annemieke, Rogér en Jorn. Donderdagavond is dé avond daar en samen met het gegeven dat de volgende dag een vrije dag was, zorgde dit voor een ware stormloop. We kwamen iets na 12en aan en het was al behoorlijk druk. Tot een uurtje of 1 wordt er salsa gedraaid en gedanst, waarna het over gaat in wat meer mainstream. Tot op heden is dit de enige tent waar ik de muziek kon waarderen. Het was er wel ontzettend warm en benauwd, waardoor we het grootste gedeelte van de avond op het buitenterras hebben doorgebracht. Rond een uurtje of vijf gingen we met een topervaring weer naar huis.
Dit had echter wel gevolgen voor de dag erna, wanneer we eigenlijk van plan waren om de stad in te gaan om te kijken wat men nou eigenlijk deed op zo'n nieuwe nationale feestdag om de staatsgreep van onze grote vriend Desi te herdenken. Gevolg was namelijk dat wij vrij laat pas wakker werden, waardoor er eigenlijk niets meer te doen was in de stad. Desalniettemin trok ik samen met Jorn en Rogér vol goede moed de stad in om ons in het feestgedruis te mengen. Na een kwartier gelopen te hebben, waren we nog minder mensen tegengekomen dan op een normale zondag. En geloof me, dan zie je weinig mensen op straat hier, omdat het nog altijd als een traditionele rustdag wordt gezien hier. Nou, op naar het revolutieplein dan maar, daar zou de partij van Bouterse vast wel wat activiteiten houden. Hier was immers op de avond ervoor door hem een speech gehouden en kransen gelegd. Eenmaal bij het plein aangekomen vielen een aantal dingen op: 1) De muziek, kon je moeilijk omheen, je trommelvliezen werden er bijna uitgeblazen; 2) De paar mensen op stoeltjes met T-shirts van de NDP die maar wat voor zich uit zaten te staren; 3) De complete leegte om die mensen en hun stoeltjes heen.. en tot slot 4) De kransen bij het monument. Ze hadden de volgende opdrukken: President van Suriname, NDP, NDP Jongeren, NDP vrouwen, etc.. Dit beeld zei eigenlijk alles. Uit gesprekken met bijvoorbeeld taxichauffeurs bleek al dat de meeste Surinamers er niets mee hebben. Deze dag zal in de grondwet worden vastgelegd als nationale feestdag, als 'dag van de bevrijding en vernieuwing'. Taxichauffeurs hielden het maar op de dag van de vernietiging. Het lijkt ze dus weinig te kunnen interesseren, maar het blijven Surinamers, dus ze vinden het wel prima zo, zolang ze maar die vrije dag krijgen.
Die vrijdagavond hebben we een andere uitgaansgelegenheid bezocht, La Caff. Ook hier was het weer lekker druk, maar hier stonden, in tegenstelling tot de Havana Lounge, de meesten buiten. Helaas was de muziek niet om aan te horen, maar het was er niet minder gezellig op.
Zondag hadden Rogér en ik grootse plannen. We zouden gaan luisteren naar een vogelzangwedstrijd en zondagmarkten bezoeken. Dus wij in alle vroegte (rond 9 uur) de deur uit, maar de vogelfluiterij was al voorbij. Sta je met je goede gedrag. We besloten op een andere zondag nog maar eens terug te gaan en bewogen ons richting Fort Zeelandia. Dit museum ging rond 10 uur open, terwijl de rondleiding om 10.30 startte. In dat half uur hebben Rogér en ik in alle rust en vrijheid foto's kunnen maken, terwijl de rest, een grote groep, onder een afdakje stond te wachten tot de gids kwam. Vervolgens doorliepen we de rondleiding zo goed en kwaad als het kon met zo'n grote groep en zagen we iedereen moeilijk doen om foto's te maken waar geen andere mensen op stonden.. Nouja, de rondleiding was zeer leerzaam, al viel me wel een tweetal zaken op. Ten eerste ging het bijzonder weinig over Nederlanders en veel over de Britten en Fransen. Ten tweede, toen we waren aangekomen bij de bekende, uitgeboorde kogelgaten van de decembermoorden, werd ons verteld dat hier "waarschijnlijk" een aantal tegenstanders van het militaire regime waren doodgeschoten op 8 december 1982, oftewel de bekende decembermoorden. Dat de regering in Suriname de invloed heeft om de tekst van de rondleiding aan te passen zou me nog niet eens zo verbazen. Direct naast de gids stond echter een plaquette van toenmalig president Ronald Venetiaan waar in duidelijke taal op stond wie er herdacht werden en waarom. Juist ja.
Verder is het leven hier overigens heerlijk. In maart om kwart voor 5 's middags beschut tegen de zon op een terras met 30 graden en een fles bier (we bestellen tegenwoordig maar gewoon djogo's - literflessen Parbo bier - want die gaan met dit weer goed naar binnen) Champions League voetbal kijken. Wat wil je nog meer? Overigens worden de Nederlandse ploegen ook nog eens uitgezonden in de Europa League op een of ander Caribisch netwerk, ideaal.
Rogér is overigens tennisleraar in Nederland en vond het wel een leuk idee om aan een toernooitje hier mee te doen waar alle Surinaamse toptennissers aan mee doen. Die zijn overigens op één hand te tellen en het niveau ligt (volgens Rogér) vrij laag. Dat is ook niet zo verwonderlijk met geen enkele overheidssteun om tennis als sport te kunnen promoten en ontwikkelen. De tenniswereld bleek een klein clubje te zijn en de naam van Rogér op het wedstrijdformulier was voldoende voor iedereen om nieuwsgierig de komst van die vreemdeling af te wachten. Om wat kennis te maken met mensen in het Surinaamse tenniswereldje gingen we maar eens langs bij de club waar het toernooi zou plaatsvinden. Dat het erg besloten was, bleek al meteen bij de ingang, waar we door een bewaker werden tegengehouden en er werd ons gevraagd naar onze ledenpas. Geheel in Surinaamse stijl hebben we ons langs de bewaker weten te praten ("Ja, we zijn op zoek naar die en die van de Surinaamse tennisbond, die had ons uitgenodigd.." "Oh, die kan je daar vinden, veel plezier" ). We werden hartelijk ontvangen en kregen een rondleiding door het complex, wat bijzonder modern was. Rogér en ik keken een wedstrijd van het toernooi (Rogér zou twee dagen later pas zelf in actie komen) en gingen weer op huis aan. Rogér werd er overigens meteen uitgeknikkerd in de eerste ronde die hij moest spelen (7-6, 6-2 met 3 verloren setpoints in de eerste set), omdat hij zich toch enigszins had verkeken op de andere omstandigheden hier. De contacten waren echter gelegd en vanavond had hij zijn eerste training met o.a. de Surinaamse nummer 1, wat overigens een aardige kerel is.
En om nog maar even met Rogér door te gaan, echte Limburger dat hij is, werd besloten om bij ons thuis een post-carnaval feest te organiseren. Dit om te compenseren dat hij het dit jaar moest missen. Zo gezegd zo gedaan, en zo werd een feestje opgezet met het Amerikaanse BYOB-principe (Bring your own booze). Ondanks mijn lichte aversie richting carnaval, heb ik toch maar een poging gedaan om mee te gaan in het feestgedruis. Zie de foto's voor mijn alleraardigste poging, voor een eerste keer dan toch. Met een leuke mix van Nederlandse stagiaires en locals die we in de afgelopen weken hebben leren kennen, werd het een gezellige avond. Oh, en voor de kenners is het natuurlijk wel leuk om de spreuk even te weten waarmee de Prins Carnaval werd uitgeroepen: "Borgoe, Parbo, cola of wijn, vandaag zal ik jullie prins carnaval zijn".
Tussen al het feestgedruis door gaat het gewone leven ook door en ondanks dat het grotendeels een grote, prettige ervaring is, zitten er altijd mindere situaties of periodes in. Zo kregen we bericht van een stagiaire die we hadden leren kennen dat haar vader heel plotseling was overleden en ze op het vliegveld zat te wachten tot haar vlucht naar Nederland vertrok. Dat zijn toch momenten dat je even een brok in je keel krijgt en je gaat piekeren, zeker gezien mijn ouders op dat moment op het punt stonden om de lange reis van Nieuw-Zeeland terug naar huis te gaan maken. Maar met piekeren bereik je vrij weinig en gelukkig werd ik al snel weer verzwolgen door alle dagelijkse activiteiten van het leven in Paramaribo.
Daarnaast begin ik ook van een aantal dingen te beseffen dat ik ze erg mis hier:
- Nachtelijke wandelingen, deze zijn in Paramaribo eigenlijk niet mogelijk, vanwege de veiligheid. Waar ik in Nederland in alle rust 's nachts de deur uit kan lopen om een wandeling van 3 uur te maken, kan je hier zodra het donker is nog geen 10 minuten verderop komen zonder een taxi te bellen, tenzij je in een hele grote groep over straat kunt.
- Een goede internetverbinding. Ondanks dat internet hier veel minder gebruikt wordt dan thuis, is het toch wel erg lastig als het direct niet meer te gebruiken is als één van je huisgenoten met Skype aan het bellen is. Bovendien kun je nooit eens besluiten om maar een avondje thuis te blijven en een film te kijken, omdat het onmogelijk is deze te downloaden. En als je het in de stad wil halen, moet je meteen weer een taxi bellen.
- De wekelijkse danslessen. Ik doe het nog niet eens zo lang, maar de routine van een uurtje op de woensdagavond om even lekker nergens aan te hoeven denken en gewoon plezier te maken, was er al behoorlijk ingeslopen. Hier in Suriname wordt eigenlijk alleen maar Salsa gedanst, maar als ik zie wat Nederlandse studentes hier kunnen na 2 maanden lang 2 keer per week les te hebben gehad, krijg ik toch geen warm gevoel. Ik vergelijk het maar met het eten van een perenwaterijsje om te compenseren dat je geen Dame Blanche kan nuttigen, het troost mij denk ik niet. Bovendien is het dansen zonder mijn eigen geweldige danspartner dan sowieso al een groot gemis.
- Tempo. Het blijft lastig om soms je geduld te bewaren hier. Toch ben ik niet ontevreden en merk ik dat ik weinig moeite heb om me aan te passen en vriendelijk te blijven. Ook als het bestellen van 3 pizza's aan de telefoon bijna 7 minuten duurt, terwijl ze me ook nog vriendelijk vragen of ik ook een andere taal spreek. Ik wist niet eens dat ik Chinees kon.. Dat je vervolgens dik 2 uur zit te wachten op je pizza's (terwijl 45 minuten werd aangegeven aan de telefoon) is dan ook wel weer typisch. Afijn, aanpassen lukt dus wel, alles lekker op het gemakje. Ik werd laatst op straat zelfs ingehaald door een Surinamer, het moet niet veel gekker worden. Vooral grappig als je dan ook nog Nederlandse studenten tegenkomt die er pas net zijn. Wat lopen die gehaast man, ik kon ze nauwelijks bijbenen!
Hier houd ik het voorlopig even bij, ik moet als de wiedeweerga gaan slapen. Heb alweer veel te lang liggen typen. Ik zal binnenkort in een nieuw verslag meer schrijven over mijn stage. Er staan momenteel wat interessante dingen op de planning en die neem ik graag direct mee in het volgende reisverslag.
Groeten uit Paramaribo en oja, bedankt voor alle leuke reacties! Om nog even snel wat antwoorden te geven:
@Else: Mijn huis vertoont inderdaad geen instortingsgevaar gelukkig! Het is geen kwaliteit als in Nederland, maar voor hier is het vrij gemiddeld. Ik ben er in ieder geval erg blij mee en de ligging is ideaal, op nog geen 10 minuten lopen van de belangrijkste plekjes van Paramaribo.
@Yvonne: De omschakeling was inderdaad zeker wennen. Je krijgt echt een klap in je gezicht als je het vliegtuig uitstapt, zeker toen het een bijna strakblauwe hemel was. Nu gaat het al stukken beter (aanpassing hè, scheelt een hoop gezweet), dus heb er nu weinig problemen meer mee.
@Margriet: Het feestje (uit een eerder verslag) was een verjaardagsfeest van een Nederlandse stagiaire. De Surinamers zijn bijna allemaal ontzettend gastvrij, hartelijk en vriendelijk. Op sommige momenten echt een verademing. Zo kan je bijvoorbeeld in een café zo iemand per ongeluk aanstoten zonder direct een scheldwoord naar je hoofd geslingerd te krijgen. Mijn huisgenoten zijn zeker toegankelijk. Ik zal met dit blogje ook een foto toevoegen van ons vijven. En hebben jullie een fijne vakantie gehad in Frankrijk?
@Bob: De sateetjes zijn erg lekker, of het nou kip, rund of garnalen zijn. Ook de baka bana is erg lekker met de pittige saté sausjes hier. Helaas dus geen grote beschrijving van revolutiedag, deels mijn fout, en er was stiekem deels ook weinig over te schrijven vermoed ik.
@Maaike: Nou nou, als er iemand niet jaloers hoeft te zijn op mijn buitenland-ervaring ben jij het wel! Het mijne komt nog lang niet in de buurt bij al de jouwe! ;) En los hiervan; ik kan natuurlijk weinig anders dan aanraden om hier ook eens een kijkje te komen nemen.
@Marja: Ook hier excuses voor de geringe verslaglegging omtrent de revolutiedag. Ik heb nochtans iets ervan proberen te maken! Hoe staat het met de verbouwing daar? Loopt het op schema en went het leven op de tussentijdse locatie een beetje?
@Sven: No span mang, ik mag dan wel voor een korte periode thuis gewerkt hebben, dat betekent niet dat ik uit m'n neus vreet en m'n deadlines niet haal ;) Laat je ook eens weten hoe het bij de ISD gaat, ben benieuwd naar je ervaringen!
En nu slapen, tot gauw!
Dit had echter wel gevolgen voor de dag erna, wanneer we eigenlijk van plan waren om de stad in te gaan om te kijken wat men nou eigenlijk deed op zo'n nieuwe nationale feestdag om de staatsgreep van onze grote vriend Desi te herdenken. Gevolg was namelijk dat wij vrij laat pas wakker werden, waardoor er eigenlijk niets meer te doen was in de stad. Desalniettemin trok ik samen met Jorn en Rogér vol goede moed de stad in om ons in het feestgedruis te mengen. Na een kwartier gelopen te hebben, waren we nog minder mensen tegengekomen dan op een normale zondag. En geloof me, dan zie je weinig mensen op straat hier, omdat het nog altijd als een traditionele rustdag wordt gezien hier. Nou, op naar het revolutieplein dan maar, daar zou de partij van Bouterse vast wel wat activiteiten houden. Hier was immers op de avond ervoor door hem een speech gehouden en kransen gelegd. Eenmaal bij het plein aangekomen vielen een aantal dingen op: 1) De muziek, kon je moeilijk omheen, je trommelvliezen werden er bijna uitgeblazen; 2) De paar mensen op stoeltjes met T-shirts van de NDP die maar wat voor zich uit zaten te staren; 3) De complete leegte om die mensen en hun stoeltjes heen.. en tot slot 4) De kransen bij het monument. Ze hadden de volgende opdrukken: President van Suriname, NDP, NDP Jongeren, NDP vrouwen, etc.. Dit beeld zei eigenlijk alles. Uit gesprekken met bijvoorbeeld taxichauffeurs bleek al dat de meeste Surinamers er niets mee hebben. Deze dag zal in de grondwet worden vastgelegd als nationale feestdag, als 'dag van de bevrijding en vernieuwing'. Taxichauffeurs hielden het maar op de dag van de vernietiging. Het lijkt ze dus weinig te kunnen interesseren, maar het blijven Surinamers, dus ze vinden het wel prima zo, zolang ze maar die vrije dag krijgen.
Die vrijdagavond hebben we een andere uitgaansgelegenheid bezocht, La Caff. Ook hier was het weer lekker druk, maar hier stonden, in tegenstelling tot de Havana Lounge, de meesten buiten. Helaas was de muziek niet om aan te horen, maar het was er niet minder gezellig op.
Zondag hadden Rogér en ik grootse plannen. We zouden gaan luisteren naar een vogelzangwedstrijd en zondagmarkten bezoeken. Dus wij in alle vroegte (rond 9 uur) de deur uit, maar de vogelfluiterij was al voorbij. Sta je met je goede gedrag. We besloten op een andere zondag nog maar eens terug te gaan en bewogen ons richting Fort Zeelandia. Dit museum ging rond 10 uur open, terwijl de rondleiding om 10.30 startte. In dat half uur hebben Rogér en ik in alle rust en vrijheid foto's kunnen maken, terwijl de rest, een grote groep, onder een afdakje stond te wachten tot de gids kwam. Vervolgens doorliepen we de rondleiding zo goed en kwaad als het kon met zo'n grote groep en zagen we iedereen moeilijk doen om foto's te maken waar geen andere mensen op stonden.. Nouja, de rondleiding was zeer leerzaam, al viel me wel een tweetal zaken op. Ten eerste ging het bijzonder weinig over Nederlanders en veel over de Britten en Fransen. Ten tweede, toen we waren aangekomen bij de bekende, uitgeboorde kogelgaten van de decembermoorden, werd ons verteld dat hier "waarschijnlijk" een aantal tegenstanders van het militaire regime waren doodgeschoten op 8 december 1982, oftewel de bekende decembermoorden. Dat de regering in Suriname de invloed heeft om de tekst van de rondleiding aan te passen zou me nog niet eens zo verbazen. Direct naast de gids stond echter een plaquette van toenmalig president Ronald Venetiaan waar in duidelijke taal op stond wie er herdacht werden en waarom. Juist ja.
Verder is het leven hier overigens heerlijk. In maart om kwart voor 5 's middags beschut tegen de zon op een terras met 30 graden en een fles bier (we bestellen tegenwoordig maar gewoon djogo's - literflessen Parbo bier - want die gaan met dit weer goed naar binnen) Champions League voetbal kijken. Wat wil je nog meer? Overigens worden de Nederlandse ploegen ook nog eens uitgezonden in de Europa League op een of ander Caribisch netwerk, ideaal.
Rogér is overigens tennisleraar in Nederland en vond het wel een leuk idee om aan een toernooitje hier mee te doen waar alle Surinaamse toptennissers aan mee doen. Die zijn overigens op één hand te tellen en het niveau ligt (volgens Rogér) vrij laag. Dat is ook niet zo verwonderlijk met geen enkele overheidssteun om tennis als sport te kunnen promoten en ontwikkelen. De tenniswereld bleek een klein clubje te zijn en de naam van Rogér op het wedstrijdformulier was voldoende voor iedereen om nieuwsgierig de komst van die vreemdeling af te wachten. Om wat kennis te maken met mensen in het Surinaamse tenniswereldje gingen we maar eens langs bij de club waar het toernooi zou plaatsvinden. Dat het erg besloten was, bleek al meteen bij de ingang, waar we door een bewaker werden tegengehouden en er werd ons gevraagd naar onze ledenpas. Geheel in Surinaamse stijl hebben we ons langs de bewaker weten te praten ("Ja, we zijn op zoek naar die en die van de Surinaamse tennisbond, die had ons uitgenodigd.." "Oh, die kan je daar vinden, veel plezier" ). We werden hartelijk ontvangen en kregen een rondleiding door het complex, wat bijzonder modern was. Rogér en ik keken een wedstrijd van het toernooi (Rogér zou twee dagen later pas zelf in actie komen) en gingen weer op huis aan. Rogér werd er overigens meteen uitgeknikkerd in de eerste ronde die hij moest spelen (7-6, 6-2 met 3 verloren setpoints in de eerste set), omdat hij zich toch enigszins had verkeken op de andere omstandigheden hier. De contacten waren echter gelegd en vanavond had hij zijn eerste training met o.a. de Surinaamse nummer 1, wat overigens een aardige kerel is.
En om nog maar even met Rogér door te gaan, echte Limburger dat hij is, werd besloten om bij ons thuis een post-carnaval feest te organiseren. Dit om te compenseren dat hij het dit jaar moest missen. Zo gezegd zo gedaan, en zo werd een feestje opgezet met het Amerikaanse BYOB-principe (Bring your own booze). Ondanks mijn lichte aversie richting carnaval, heb ik toch maar een poging gedaan om mee te gaan in het feestgedruis. Zie de foto's voor mijn alleraardigste poging, voor een eerste keer dan toch. Met een leuke mix van Nederlandse stagiaires en locals die we in de afgelopen weken hebben leren kennen, werd het een gezellige avond. Oh, en voor de kenners is het natuurlijk wel leuk om de spreuk even te weten waarmee de Prins Carnaval werd uitgeroepen: "Borgoe, Parbo, cola of wijn, vandaag zal ik jullie prins carnaval zijn".
Tussen al het feestgedruis door gaat het gewone leven ook door en ondanks dat het grotendeels een grote, prettige ervaring is, zitten er altijd mindere situaties of periodes in. Zo kregen we bericht van een stagiaire die we hadden leren kennen dat haar vader heel plotseling was overleden en ze op het vliegveld zat te wachten tot haar vlucht naar Nederland vertrok. Dat zijn toch momenten dat je even een brok in je keel krijgt en je gaat piekeren, zeker gezien mijn ouders op dat moment op het punt stonden om de lange reis van Nieuw-Zeeland terug naar huis te gaan maken. Maar met piekeren bereik je vrij weinig en gelukkig werd ik al snel weer verzwolgen door alle dagelijkse activiteiten van het leven in Paramaribo.
Daarnaast begin ik ook van een aantal dingen te beseffen dat ik ze erg mis hier:
- Nachtelijke wandelingen, deze zijn in Paramaribo eigenlijk niet mogelijk, vanwege de veiligheid. Waar ik in Nederland in alle rust 's nachts de deur uit kan lopen om een wandeling van 3 uur te maken, kan je hier zodra het donker is nog geen 10 minuten verderop komen zonder een taxi te bellen, tenzij je in een hele grote groep over straat kunt.
- Een goede internetverbinding. Ondanks dat internet hier veel minder gebruikt wordt dan thuis, is het toch wel erg lastig als het direct niet meer te gebruiken is als één van je huisgenoten met Skype aan het bellen is. Bovendien kun je nooit eens besluiten om maar een avondje thuis te blijven en een film te kijken, omdat het onmogelijk is deze te downloaden. En als je het in de stad wil halen, moet je meteen weer een taxi bellen.
- De wekelijkse danslessen. Ik doe het nog niet eens zo lang, maar de routine van een uurtje op de woensdagavond om even lekker nergens aan te hoeven denken en gewoon plezier te maken, was er al behoorlijk ingeslopen. Hier in Suriname wordt eigenlijk alleen maar Salsa gedanst, maar als ik zie wat Nederlandse studentes hier kunnen na 2 maanden lang 2 keer per week les te hebben gehad, krijg ik toch geen warm gevoel. Ik vergelijk het maar met het eten van een perenwaterijsje om te compenseren dat je geen Dame Blanche kan nuttigen, het troost mij denk ik niet. Bovendien is het dansen zonder mijn eigen geweldige danspartner dan sowieso al een groot gemis.
- Tempo. Het blijft lastig om soms je geduld te bewaren hier. Toch ben ik niet ontevreden en merk ik dat ik weinig moeite heb om me aan te passen en vriendelijk te blijven. Ook als het bestellen van 3 pizza's aan de telefoon bijna 7 minuten duurt, terwijl ze me ook nog vriendelijk vragen of ik ook een andere taal spreek. Ik wist niet eens dat ik Chinees kon.. Dat je vervolgens dik 2 uur zit te wachten op je pizza's (terwijl 45 minuten werd aangegeven aan de telefoon) is dan ook wel weer typisch. Afijn, aanpassen lukt dus wel, alles lekker op het gemakje. Ik werd laatst op straat zelfs ingehaald door een Surinamer, het moet niet veel gekker worden. Vooral grappig als je dan ook nog Nederlandse studenten tegenkomt die er pas net zijn. Wat lopen die gehaast man, ik kon ze nauwelijks bijbenen!
Hier houd ik het voorlopig even bij, ik moet als de wiedeweerga gaan slapen. Heb alweer veel te lang liggen typen. Ik zal binnenkort in een nieuw verslag meer schrijven over mijn stage. Er staan momenteel wat interessante dingen op de planning en die neem ik graag direct mee in het volgende reisverslag.
Groeten uit Paramaribo en oja, bedankt voor alle leuke reacties! Om nog even snel wat antwoorden te geven:
@Else: Mijn huis vertoont inderdaad geen instortingsgevaar gelukkig! Het is geen kwaliteit als in Nederland, maar voor hier is het vrij gemiddeld. Ik ben er in ieder geval erg blij mee en de ligging is ideaal, op nog geen 10 minuten lopen van de belangrijkste plekjes van Paramaribo.
@Yvonne: De omschakeling was inderdaad zeker wennen. Je krijgt echt een klap in je gezicht als je het vliegtuig uitstapt, zeker toen het een bijna strakblauwe hemel was. Nu gaat het al stukken beter (aanpassing hè, scheelt een hoop gezweet), dus heb er nu weinig problemen meer mee.
@Margriet: Het feestje (uit een eerder verslag) was een verjaardagsfeest van een Nederlandse stagiaire. De Surinamers zijn bijna allemaal ontzettend gastvrij, hartelijk en vriendelijk. Op sommige momenten echt een verademing. Zo kan je bijvoorbeeld in een café zo iemand per ongeluk aanstoten zonder direct een scheldwoord naar je hoofd geslingerd te krijgen. Mijn huisgenoten zijn zeker toegankelijk. Ik zal met dit blogje ook een foto toevoegen van ons vijven. En hebben jullie een fijne vakantie gehad in Frankrijk?
@Bob: De sateetjes zijn erg lekker, of het nou kip, rund of garnalen zijn. Ook de baka bana is erg lekker met de pittige saté sausjes hier. Helaas dus geen grote beschrijving van revolutiedag, deels mijn fout, en er was stiekem deels ook weinig over te schrijven vermoed ik.
@Maaike: Nou nou, als er iemand niet jaloers hoeft te zijn op mijn buitenland-ervaring ben jij het wel! Het mijne komt nog lang niet in de buurt bij al de jouwe! ;) En los hiervan; ik kan natuurlijk weinig anders dan aanraden om hier ook eens een kijkje te komen nemen.
@Marja: Ook hier excuses voor de geringe verslaglegging omtrent de revolutiedag. Ik heb nochtans iets ervan proberen te maken! Hoe staat het met de verbouwing daar? Loopt het op schema en went het leven op de tussentijdse locatie een beetje?
@Sven: No span mang, ik mag dan wel voor een korte periode thuis gewerkt hebben, dat betekent niet dat ik uit m'n neus vreet en m'n deadlines niet haal ;) Laat je ook eens weten hoe het bij de ISD gaat, ben benieuwd naar je ervaringen!
En nu slapen, tot gauw!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
