5 maanden later..

Ochjee, maandag 11 juli 2011. 5 maanden geleden was ik net in Suriname aangekomen en had ik nog geen flauw benul wat me te wachten stond. Nu heb ik nog maar een uurtje of 17 te gaan voordat mijn reis terug naar huis alweer aanvangt. Een aantal euro's (well-spent!) armer, maar vooral triljoenen ervaringen rijker.

Stage
Allereerst maar eens de ervaringen tijdens de stage. Ik denk dat de stage in vele opzichten goed is geweest en niet alleen in de ontwikkeling van mijn professionalisering zoals de school dat graag wil zien. Ik ben verrast in hoeverre de communicatie met cliënten, onder invloed van alle cultuurverschillen, gelopen is. Door mijn geringe ervaring hiermee waren de verwachtingen niet bijster hoog. Toch bleek dit erg goed te verlopen en werd dit door mijn stagebegeleider bij de eindevaluatie genoemd als één van mijn sterkste punten. Ook in Nederland zal deze ervaring zijn nut hebben. Daarnaast heeft deze stage mij een belangrijk inzicht gegeven in mijn persoon, en dan vooral over het type werk dat ik later wil gaan doen. Aan het einde van mijn stage in Nederland bij de Sociale Dienst werd er gesproken over het verschil van front- en back-office functies. Mijn stagebegeleidster daar vertelde dat ze mij meer geschikt vond voor een back-office functie. Ikzelf was het daar niet helemaal mee eens. Mijn voorkeur ging toch uit naar front-office, of anders een combinatie. Waar ik in Nederland vooral back-office ervaring op heb gedaan, is het hier vooral front-office geweest. En nu is het niet zo dat ik echt een voorkeur heb ondervonden, maar ik heb wel gemerkt dat ik veel gemakkelijker de back-office opdrachten uitvoerde. Dus ondanks dat ik het front-office werk erg leuk vond om te doen, denk ik dat het voorlopig verstandig is mijn focus ergens anders te leggen en dus toch het advies mijn stagebegeleidster uit Nederland op te volgen. Met dit gegeven in mijn achterhoofd heb ik mijn keuze voor de minoren gemaakt voor volgend jaar.
De beoordeling van de stage is overigens ook goed gegaan. Het cijfer wordt pas na de vakantie bekend, maar de kans is zeker aanwezig dat deze het cijfer van de Nederlandse stage zal overtreffen en dat was toch wel waar ik naar streefde.

Danta Bai
Ondanks dat de stage veel tijd in beslag heeft genomen in de laatste anderhalve maand, was er natuurlijk nog voldoende tijd om allemaal leuke dingen te doen. In mijn vorige verslag werd al de volgende trip aangekondigd, naar Danta Bai net ten zuiden van het Brokopondomeer. Met een club van tien man (inclusief onze standaard gids Ali) vertrokken we 's ochtends vroeg voor een ritje van 4,5 uur. Helaas was ik mijn fototoestel vergeten, dus foto's ontbreken van deze tocht. Het park zelf was vrij identiek aan de andere 'resorts' waar ik heb overnacht: huisjes met wat simpele bedden en hutjes aan het water waar je een hangmat op kon hangen om in te slapen of gewoon in te relaxen. De activiteiten maakten deze trip echter tot een heel geslaagde drie dagen. Het park had een prachtige locatie aan de zuidelijke Suriname rivier, waarin gewoon gezwommen kon worden en waar je jezelf lekker met de stroming mee kon laten voeren. Daarnaast was er ook volop oerwoud om het resort heen, waardoor er volop gewandeld kon worden en de exotische dieren (schorpioenen en slangen ontbraken ook op deze tocht niet) je soms voor de voeten liepen. Bovendien zat het park zelf vol met vogelspinnen, er was er zelfs eentje die z'n nest had gemaakt onder de eettafel. 's Nachts zat er op letterlijk elke boom een vogelspin te wachten tot een nietsvermoedende prooi zich te dicht in de buurt zou wagen. Heel mooi gezicht! Verder werden er ook nog een paar dorpen bezocht in de buurt voor het opdoen van wat culturele ervaringen. Ook werden we midden in een sula (stroomversnelling) afgezet met de boot en konden we daar heerlijk zwemmen en ons mee laten voeren met de stroming. De avonden brachten we door met kaart- en drankspelletjes, wat een goede combinatie bleek met de zelfgemaakte Caipirinha cocktail. Op de laatste dag maakten we nog een anderhalf uur durende tocht over de kabelbaan die langs allerlei eilandjes liep. Meerdere malen vlogen we rakelings boven de sula's van de Suriname rivier. Een hele toffe ervaring.

De weken hierna was het even druk met de afronding van de stage, waardoor er geen grote trips gepland werden. Wel gingen Rogér en ik nog af en toe een auto huren om voor een dagje naar wat relaxte oorden te rijden. Op een prachtige dag naar Colakreek met Marloes en Michelle en een heerlijk dagje vertoeven op Overbridge met Naomi, Sanneke en Anne zijn hier goede voorbeelden van. Na dit alles kwam de aankomst van mijn ouders al behoorlijk dichtbij en daarmee ook de laatste twee weken van mijn verblijf in Suriname, waarin ik nog wel de nodige tripjes zou gaan maken. Vlak voordat mijn ouders aankwamen, hielden we echter nog wel een laatste (voor mij althans) feestje in ons huis. Dit keer was het een Classic Party, wat voor ons niet veel meer inhield dan vooral veel foute muziek uit de jaren 90. Onderdeel van het feest was een tocht met de partybus, een cabrio bus die door Paramaribo rijdt met keiharde muziek uit de luidsprekers. En dan dus foute 90s muziek, zoals Aqua, Eiffel 65, 2 Unlimited en ga zo maar door. Geslaagde avond!

Aankomst ouders
En toen was het tijd voor mijn ouders om hier te komen. De aankomst verliep echter alles behalve vlekkeloos. Al drie dagen van tevoren werd hen medegedeeld dat de vlucht ongeveer 4 uur vertraagd zou zijn. Nu zouden ze oorspronkelijk om half 9 landen, waardoor je tussen half 11 en 11 uur in Paramaribo aankomt. Met de 4 uur vertraging zit je echter al op 3 uur 's nachts met de aankomst in Paramaribo. Fijn, vooral als je biologische klok je op dat moment verteld dat het 8 uur 's ochtends is. Uiteindelijk werd het allemaal nog veel erger en vertrokken ze me 7 uur en 10 minuten vertraging vanaf Schiphol. Om half 3 landden ze en om half 5 waren ze in het hotel. Leuke start van je vakantie, nietwaar? Maargoed, ze waren veilig aankomen, dat is het belangrijkste. Het was dan ook erg fijn om ze na dik 5 maanden weer te zien.
Die dag bestond verder uit een relaxte rondwandeling langs een aantal bezienswaardigheden, zoals Fort Zeelandia en de Waterkant, waarna even rustig iets werd gedronken bij JiJi's. De dagen erna volgde nog meer lunchafspraken en etentjes en mijn ouders hadden ook hun eigen afspraken gemaakt met een aantal lokale mensen. Donderdag begon echter voor ons alledrie het echte avontuur.

Kabalebo
Donderdag 30 juni vertrokken we voor een 6-daagse trip naar het binnenland, naar Kabalebo Nature Resort. Om kwart voor 12 (drie kwartier te laat) vertrokken we met een prachtige Cessna 206 van Gum Air richting Kabalebo. Na een prachtige vlucht over een brocolli-achtig landschap landden we een klein uurtje later op de airstrip van Kabalebo. We werden netjes opgewacht door de manager en de gastvrouwe. We waren bovendien de eerste drie dagen de enige gasten op het hele resort! Wat een luxe. Na een prima lunch vertrokken we direct voor onze eerste wandeling door het oerwoud. Hier zagen we al direct verschillende vogelsoorten, goed verstopt in de bomen. Maar onze gids Terrel wist ze altijd weer te spotten. Na de wandeling vertrokken we per boot stroomopwaarts, waar we om de honderd meter werden 'begroet' door een paar ara's, die luid krijsend over onze hoofden vlogen. Ook zagen we honderden zwaluwen en verschillende soorten ijsvogels. Wat daarna volgde had ik echter op nog geen enkele tour meegemaakt. De boot werd gekeerd, de motor werd uitgeschakeld en we gingen op de stroming van de rivier terug naar het resort drijven. Wat een rust, niets anders dan de geluiden van het regenwoud. Ara's bleven nu rustig op hun takken zitten. Ook andere vogels konden we nu van veel dichterbij bekijken. Dit hebben we in de dagen daarna nog heel veel herhaald en het was elke keer weer een oase van rust waarin we terecht kwamen. De rest van de dagen hebben we doorgebracht met veel wandelingen naar watervallen, boottochtjes en kajakken.
De verschillen in de dieren die je meestal ziet zijn groot tussen de regentijd en de droge tijd. In de regentijd loopt een deel van het land naast de rivier onder door de hoge waterstand, waardoor dit gebied verandert in een moeras. Dit heeft tot gevolg dat de grotere zoogdieren (jaguars, tapirs, reuzenotters, anaconda's etc) meestal niet meer bij de rivier komen om te eten of te drinken. Het moerasgebied is hier immers goed genoeg voor en ook beter beschut. Ook de meeste vissen verdwijnen in de moerassen, waardoor reuzenotters en anaconda's daar ook liever vertoeven. Dit maakt het dus bijzonder lastig om deze dieren te spotten. Echter, apensoorten verblijven juist weer vaker langs de kant van de rivier, omdat daar op dat moment meer bomen in bloei staan, waar ze de vruchten dan weer van eten. Ook gaan heel veel vogelsoorten weer wat dichter naar de rivier toe.
Al met al hebben mijn ouders en ik verschrikkelijk veel geluk gehad met de dieren die we gezien hebben. Hieronder een klein lijstje, maar ik vergeet er vast wel een aantal: Anaconda, brulapen, capibara's op de airstrip, harpij arend, kaaimannen, koningsgieren, luiaard, reuzenotters, slingerapen, kleurrijke rupsen en slangen en heel veel verschillende gifkikkers. De anaconda, de harpij arend en de reuzenotters waren by far de meest bijzondere dieren om te spotten. De anaconda was wel nog een kind van ongeveer 2,5 meter lengte (volwassen exemplaren worden rond de 7 à 8 meter lang), maar zij verdwijnen in de regentijd meestal in de moerassen, waardoor ze nauwelijks gespot worden. De harpij arend is de grootste roofvogel van Suriname. Ze staan op het randje om een bedreigde diersoort te worden. De harpij arend heeft een territorium van ruim 500 vierkante kilometer, wat hem vrij bijzonder maakt. Gelukkig verschuilt hij zich niet tussen dichte bladeren, hij is immers de koning van de lucht in Suriname. Tot slot waren de reuzenotters, mede vanwege hun bedreigde status, misschien wel de meest bijzondere. De schatting is dat er nog één tot vijfduizend van deze otters in het wild leven. Ze leven altijd in een groep, dus we zagen direct vier exemplaren. Met hun gesis en snuivende geluiden waarschuwden ze de anderen voor het gevaar (3 mensen in een kajak).
Na 6 geweldige dagen van rust, ontspanning, inspanning en prachtige flora en fauna vlogen we in een Cessna Caravan weer terug naar Paramaribo.

Bij terugkomst bleek de eerste van de twee nieuwe huisgenootjes al aangekomen te zijn. De tweede volgde nog diezelfde avond. Zo zat het huis na een paar halfvolle weken weer helemaal vol. Het was dan ook direct weer een drukke bedoeling. Ik vond het dan ook geen straf om twee dagen na de terugreis vanaf Kabalebo weer even weg te kunnen op trip. Mijn laatste trip in Suriname..

Matapica
En die trip ging naar het zeeschildpadden strand van Matapica. Na mijn ervaringen op Galibi eerder dit jaar leek dit mij de perfecte afsluiting. Ik wilde nog graag de Leatherback zien, omdat ik die gemist had op Galibi. Bovendien vond ik dit een mooie trip voor mijn ouders om mee te maken. We combineerden de tour met dolfijnen spotten en een kaaimannen tour. Om een uur 's middags vertrokken we per boot naar de monding van de Suriname rivier en de Commewijne rivier. Hier zit een grote groep dolfijnen. Ze waren dan ook niet moeilijk te spotten, maar elke keer als je wat dichterbij kwam, verdwenen ze allemaal onder water en zag je ze pas een minuut later weer terug, een heel stuk van de boot vandaan. Dit herhaalde zich nog een aantal keer, tot plots de dolfijnen als een raket, rakelings langs de boot vlogen, hoog uit het water. Wat een mooi gezicht! Helaas wel te snel om te fotograferen.
Hierna voeren we verder naar een dorpje aan de Commewijne rivier, waar ons huis voor de nacht ook was. Na een lunch van bami met kip gingen we met een andere boot het moerasgebied achter Matapica in. Alleen de bootrit was al prachtig, er moest overal langs dichte begroeiingen gevaren worden. Hier zouden we op de terugweg ook veel kaaimannen spotten. Eenmaal aangekomen op Matapica begonnen echter een aantal lange, en uiteindelijk ook enigszins teleurstellende uren. Doordat het al tegen het einde van het legseizoen liep, waren de schildpadden schaars geworden. Bovendien komen ze vooral op een piekmoment op het strand, dat wordt bepaald door de getijden. Dit piekmoment lag deze avond pas rond 11 uur 's avonds. Na 4 lange uren van wandelen, wachten en misschien wel even slapen, had een van de gidsen toch nog wat weten te spotten. Het bleek een nest te zijn dat een tijdje terug was uitgekomen. De laatste baby leatherback schildpadjes probeerden zich er nog uit te worstelen. Samen met mijn ouders heb ik ze een handje geholpen en hebben we gekeken hoe ze door de zee opgeslokt werden, hopelijk op weg naar een lang leven. Voor mij één van de weinige lichtpuntjes van de avond. Direct hierna was er een soepschildpad gevonden door de gids, dus ook daar moesten we snel heen ploeteren door het zachte zand. Ze bleek echter al klaar te zijn met het legproces en was het nest alweer aan het wegmoffelen. Hierna hebben we niets meer waargenomen, alleen een gigantisch spoor van een leatherback die eerder op de avond al eieren was komen leggen. Eén kans, helaas verloren. Vervolgens gingen we op de terugweg nog door het moeras om een kaaiman te vangen, wat wel weer even een opsteker was. Ze lijken in het water behoorlijk klein, maar zodra ze eruit komen zijn het toch geen kleintjes meer. Het is natuurlijk geen alligatorformaat, maar desalniettemin een prachtig stukje natuur. Het lijkt net of ze uit de prehistorie zijn komen lopen. Na netjes geposeerd te hebben op mijn foto, werd het elastiekje om zijn mond weer gehaald en mocht ik hem terug in het water leggen. Zolang je het rustig deed, zou de kaaiman ook rustig blijven, en zo geschiede. Uitgeput en met een gemixt gevoel van teleurstelling en toch ook wel een mooie ervaring viel ik om 3 uur in slaap.

En sindsdien is de tijd gevlogen. Twee dagen later (gisteren) heb ik met Rogér mijn ouders op het vliegveld afgezet voor hun terugreis. Zij zijn inmiddels alweer thuis. En morgen is het voor mij alweer zover.

Het einde is altijd de start van een nieuwe begin
Bij grote beslissingen horen twijfels, altijd. De keuze om hierheen te gaan, was er dan ook een met een hoop twijfels. Twijfels die eigenlijk altijd wel een beetje blijven rondzweven nadat een besluit is genomen. Toch was dit een uitzonderlijke ervaring, waarvan ik kan zeggen dat ik vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstapte vijf maanden geleden tot nu geen enkel moment meer heb getwijfeld. Niet toen ik nog halve doodsangsten had in het verkeer waar ze (nog altijd) als gekken tekeer gaan, niet toen mijn stage korte tijd leek te stokken door een lastig ministerie, niet toen mensen die ik heb leren kennen werden overvallen of bij werd ingebroken en de schrik er wel een beetje inzat, en last but not least, tot nu op dit moment niet. Het is een van de beste beslissingen die ik ooit in mijn leven genomen heb.
Ik heb ontzettend veel leuke en lieve mensen leren kennen, sommigen zal ik ongetwijfeld nog een keer terugzien, met anderen zal het voorgoed hierbij blijven.
Een kort, maar uniek deel van mijn leven blijft hier achter en dat ga ik zeker missen. Echter is er (gelukkig) ook zo veel om voor terug te keren. Dat vermindert toch enigszins de moeite die het mij zal kosten om deze periode van mijn leven af te sluiten. Ik kijk ernaar uit om iedereen weer te zien!

De gastvrijheid van alle mensen hier is iets waar Nederlanders over het algemeen nog een puntje aan kan zuigen. Net als de relaxte leefwijze trouwens, ik kijk er bijvoorbeeld zó tegenop om weer de tijd te moeten controleren om te zien wanneer een trein of bus vertrekt. Als je hier één belangrijk punt over het leven leert, is het wel dat stress nergens goed voor is en ook echt nergens voor nodig. En daarom sluit ik dit hoofdstuk maar af met de bekendste spreuk van Suriname..

Maak je niet druk! No spang!