Ziekte, Holi Phagwa, Galibi en Frans Guyana

Ik weet dat ik in mijn vorige verslag beloofd had meer over mijn stage te melden, maar er is op andere vlakken weer zoveel gebeurd dat ik toch maar weer een verslagje ertussen prop.
Kort na mijn vorige verslag waren mijn eerste ziektedagen in Suriname ook een feit. Ruim twee dagen snotverkouden en met koorts op bed gelegen. Nu denk ik dat de hoge temperaturen hier best bevorderlijk zijn voor de genezing van koorts, maar prettig is het allerminst. Je zweet nog veel sneller dan in Nederland en ligt alleen maar te plakken in bed, erg onaangenaam. En dat terwijl de rest naar feestjes toeging en met een partybus de stad door ging cruisen. Want ja, uiteraard vielen mijn ziektedagen grotendeels in het weekend.
Gelukkig was ik zondagmiddag weer grotendeels opgeknapt, want het was die dag Holi Phagwa. Holi is een Hindoeïstisch feest waar volop met gekleurd poeder gestrooid wordt. Toevallig is een van mijn huisgenotes Hindoestaanse, dus dat was een mooi excuus om dit feest mee te gaan vieren. En ondanks dat je de lente hier niet echt meemaakt als in Nederland, is het toch een typisch lentefeest. Vrolijkheid alom en hier in Paramaribo doet iedereen mee. Op het eind was iedereen dan ook zijn eigen regenboog. In het huis was het behoorlijk oppassen, want je wilde geen afdrukken ergens achterlaten. Zelf heb ik mijn broek wonder boven wonder schoon kunnen krijgen, het t-shirt heb ik weggegooid. Ook duurde het drie dagen voordat alle kleuren er eindelijk af waren. Het was overigens wel snel verdwenen uit mijn haar. Meiden met blond haar zag ik echter soms nog meer dan een week later met roze lokken rondlopen.
Een week geleden ben ik met Rogér en zijn oom en tante op onze eerste tour geweest. Bestemming: Galibi, een strand aan de Noordoostkust van Suriname. Galibi staat bekend als broedplaats voor zeeschildpadden. Maar voordat we er waren, moesten we er eerst komen. Met de auto reden we 140 kilometer naar het oosten, naar Albina bij de Marowijne rivier, de grens met Frans Guyana. Deze tocht duurde (incl. stop) ongeveer 3 uur. Ik werd meer zeeziek van de autotocht dan van de boottocht die volgde. De weg was eigenlijk vanaf het moment dat we Paramaribo verlieten één grote gatenkaas. Er was ook niet echt meer sprake van links rijden, je reed gewoon waar het minste gaten in de weg zaten. Meer dan eens moesten we op een slakkengangetje rijden omdat de gaten gewoonweg te diep waren. Dat de (slechte) vering van onze auto niet meehielp, werd me duidelijk op de terugweg, maar daarover later meer. Eenmaal aangekomen bij de Marowijne rivier stapten we over op een bootje. Met dit bootje voeren we ongeveer een uurtje tot we bij Galibi aankwamen. En wel bij het indianendorp Christiankondre. Hier zouden we later ook gaan overnachten, dus we konden al onze spullen vast wegleggen. Omdat de schildpadden eigenlijk alleen in het donker aan land komen om eieren te leggen, hadden we nog wel even de tijd om een wandeling te maken door het dorp met onze gids. Het was een prachtig dorpje met veel bijzondere flora. Zo liet onze gids een bloem zien die hij op een speciale manier ontleedde, waardoor hij het sap van de stengel kon gebruiken als bellenblaas.
Galibi beschikte ook over een eigen kleine dierentuin. Het was een soort van "petting zoo". Het grootste gedeelte van de dieren liep vrij rond en dit zorgde voor veel grappige taferelen. Vooral de speelse doodskopaapjes sprongen van schouder naar schouder en probeerde alles wat maar vreemd was te pakken. Verder was er ook nog een papegaai, anaconda, vogelspin, ocelot, wilde zwijnen, buidelrat, luiaard, neusbeertjes en dan vergeet ik er vast nog een aantal. De luiaard was toch wel mijn persoonlijke favoriet, wat een adorabel beest is dat. Uiteraard zal ik hier een aantal foto's van toevoegen.
Bij terugkomst konden we meteen lekker aan tafel aanschuiven en ons tegoed doen aan heerlijke Surinaamse gerechten. Maar al snel was het tijd om naar het echte strand te gaan, bij open zee. In het pikkedonker zochten de bootsmannen naar sporen van zeeschildpadden. Bij de eerste poging hadden we een beetje pech, mevrouw was namelijk net begonnen met het dichtgooien van het gat met haar eieren. We besloten nog een stukje verder te varen en toen was het wel raak. We waren nog maar net aangemeerd en er was een schildpad bezig met het graven van een gat. We lieten haar met rust, zodat ze niet afgeschrikt zou worden en rustig kon graven tot ze begon met eieren leggen. Terwijl we wachten kwamen er plotseling meerder schildpadden aan alle kanten uit de bosjes en langs ons heen om weer de zee in te duiken. Wat een machtig gezicht is dat. Toen onze eerste schildpad was begonnen met het leggen van eieren, konden we weer dichterbij komen. Zeeschildpadden komen in een soort van trance tijdens het leggen zelf, waardoor je ze ongestoord kunt benaderen. De gids haalde voorzichtig een ei uit het nest om te laten zien en voelen. Wat klein zijn die zeg, ongelooflijk dat daar twee maanden later zo'n klein schildpadje uit komt kruipen. Na het ei voorzichtig teruggelegd te hebben in het nest konden we nog enkele minuten van heel dichtbij dit spektakel blijven beleven. Het gehele proces kost een schildpadvrouwtje zo'n twee uur, een half uur om te graven, een half uur om alle 125 eieren te leggen en een uur om het nest vervolgens dicht te gooien en dusdanig te markeren dat het voor roofdieren niet te vinden is. En dat doet ze dan vier keer per leg-seizoen (februari - augustus). Erg indrukwekkend.
Na een kort nachtje vertrokken we 's ochtends richting Frans Guyana. De verschillen met Suriname waren overduidelijk en het was te zien dat je in een stukje Europa terecht was gekomen. Goede bestrating, Franse auto's met dito nummerplaten en typische Franse architectuur als je de huizen bekeek. We bekeken hier kort een oud strafkamp voor gevangenen, maar er was geen gids die dag, waardoor het weinig voorstelde.
Intussen merkte ik dat ik flink aan het verbranden was. Pas toen we met de boot terug in Suriname waren, kon ik me insmeren, maar dit was al veel te laat. Het is nu precies een week geleden en de laatste stukjes rode huis zijn net verdwenen van m'n armen en gezicht. Lekker slim weer dus. Maargoed, voordat ik mijn huid verder kon verzorgen, stond eerst nog de lange autoreis terug op de planning. En terwijl mijn armen steeds meer begonnen te branden, gebeurde het enige wat je niet kunt hebben. Midden in de bush kwam er opeens rook onder de auto vandaan. Een onderdeel van de aandrijfas was in de fik gevlogen. Nou, daar sta je dan. Volle zon (niet in de auto gelukkig) en in the middle of nowhere. Gelukkig kwam er niet al te lang daarna een aantal auto's en busjes voorbij die ons mee konden nemen. Hier merkte ik pas de invloed van de vering. Opeens vlogen we met 80-100 km/u over de weg waar we op de heenreis met gemiddeld 50 km/u over waren gereden. En doordat de vering gewoon erg goed was, voelde het niet eens alsof we als een gek reden (wat we uiteraard wel deden). Om mijn huid nog meer een plezier te doen, kwamen we vlak voor we Paramaribo inreden ook nog in de file terecht. We hebben er meer dan een uur over gedaan om de brug over de Suriname rivier over te steken (er is er ook maar eentje..).
Maar eind goed, al goed. Mijn neus is inmiddels twee keer verveld en m'n armen zijn weer bruin, dus we kunnen er weer tegenaan.
Het weekend erna heb ik het maar rustig aan gedaan. Het droge seizoen lijkt nu overigens toch eindelijk ingezet te zijn. We hebben de laatste dagen verschrikkelijk mooi weer en de gevoelstemperatuur is al rond de 40 graden gegaan. Goed oppassen dus, maar het blijft genieten.
Later vandaag (vrijdag) speelt Rogér zijn eerste partij op een dubbeltoernooi, dus dat wordt de nodige mental support verlenen. 's Avonds staat er ergens een verjaardagsfeestje gepland met als thema: Beachparty. Tot slot hebben we besloten om volgende week weer een feest te geven bij ons thuis met ook al zo'n geweldig thema: Bezopen in de tropen. Creativiteit ten top hier in de warme zon, dat is wel duidelijk.
Ik hoop in mijn volgende blog eindelijk wat te kunnen zeggen over mijn stage, maar ik ben nu grotendeels afhankelijk van het Ministerie van Arbeid hier en, om maar de woorden van mijn stagebegeleider over te nemen, een slak is nog sneller. Hopelijk wordt vervolgd..