Stage en trips

Het is inmiddels alweer anderhalve maand geleden sinds ik mijn laatste reisverslag heb geschreven, hoog tijd voor een update dus! En dat is ook wel nodig, want er gebeurt zo veel dat ik het moeilijk allemaal nog kan onthouden.

Ik had beloofd in mijn eerstvolgende reisverslag wat meer over mijn stage te vertellen, dus daar beginnen we maar mee. Ik begreep al dat er een aantal mensen behoorlijk nieuwsgierig naar geworden waren. Zoals ik in mijn blog van 23 februari al had gemeld, begon de stage als het nieuwe werken. Ik kon een thuis een werkplan opstellen en later aan verschillende documenten werken, zoals een opzet voor het trajectplan van een cliënt. Aanvankelijk was het de bedoeling dat de stichting waar ik stage loop cliënten voor mij vanuit het Ministerie van Arbeid aangeleverd zou krijgen. Dit bleek lastiger dan gedacht. Niet zozeer dat het niet mogelijk was, maar het was erg lastig om de juiste persoon met de juiste bevoegdheden te vinden. Dit ging ongeveer als volgt. Mijn stagebegeleider had gebeld naar het Ministerie, maar die leken maar moeilijk te snappen wat we nou precies wilden. Uiteindelijk leek er een afspraak gemaakt te kunnen worden, tot er op het Ministerie wat begon te dagen. We werden vervolgens naar een gespecialiseerde afdeling doorverwezen en zij wisten precies waar we het over hadden. Efficiëntie iemand? In de tussentijd heb ik mij beziggehouden met wat ik maar noem 'veldonderzoek'. Gewoon eens de stad in en kijken welke vraag naar arbeid er vooral is, welke eisen er hier gesteld worden en of er opleidingen mogelijk waren binnen bedrijven.
Voordat er uiteindelijk een afspraak was met de juiste afdeling, waren we weer een stuk verder. Ik ben toen op gesprek gegaan op het Ministerie, waarbij ik uiteindelijk het gesprek voerde met een ander persoon dan de bedoeling was, omdat bij de korte uitleg van mijn wensen al duidelijk was dat de eerste persoon daar geen bevoegdheden voor had. Juist ja. Dus ik weer een stapje hoger in de hiërarchie en weer een kamer verder. Opnieuw mijn verhaal gedaan en het bleek zowaar allemaal mogelijk te zijn. Er werd zelfs met mij meegedacht over de invulling, wat het Ministerie voor mij kon doen en andersom. Eind goed, al goed. Of toch niet..
Nou, prima gesprek gehad dus. Maar toen kwam er opnieuw een bevoegdheidsprobleem. Een dergelijk verzoek als mijn stageactiviteiten mocht niet door deze lieve mevrouw worden behandeld. AAAAAHHHHHHHH... Wat bleek, ik moest een officieel verzoekschrift sturen aan de directeur van het Ministerie! Nog even en ik mag op audiëntie bij Bouterse zelf.. Nouja, het verzoekschrift is geschreven, maar een spoedig antwoord daarop is natuurlijk ook niet reëel.
Halverwege dit hele proces zijn we voor mijn stage dan ook maar een alternatief pad ingeslagen. De cliënten worden nu via andere wegen gezocht, want anders zou het nooit meer iets worden. Het begin is bewust rustig gehouden met een klein aantal cliënten vergeleken met de stage die ik in Nederland heb gedaan. Zo kon ik er prettig ingroeien.
Het werk verschilt wel met Nederland, maar er zijn toch ook veel overeenkomsten. Veel lesstof van de studie is goed te gebruiken hier. Alleen de juridische ondergrond is een beetje weg. Maar de sociale vakken en en gesprekstrainingen zijn zeker behulpzaam.
Het ultieme doel van het werk is om mensen aan een (duurzame) baan te helpen. Dit is echter voor het merendeel geen reëel doel. Daardoor bestaat het werk op dit moment vooral uit coaching met als doel om de cliënten gewoon maar eens goed te laten nadenken over wat ze willen. En ze eens verder te laten kijken dan het idee om simpelweg maar geld te willen verdienen. Vooral hierbij merk ik het nut van de gesprekstechnieken op en het is erg leuk om de werking hiervan te zien op de cliënten.
Hier zal ik voorlopig mee doorgaan. De caseload zal nog wat verhoogd worden en ik wil nog een aantal theorieën uitproberen die ik van school heb meegekregen.
Al met al gaat het dus met horten en stoten, maar deze ervaringen (zoals met het Ministerie) zijn ieder op hun eigen manier weer heel erg leerzaam. En ook nooit in Nederland op te doen, omdat ze daar wel weten hoe je bevoegdheden relatief makkelijk en efficiënt kan delegeren.

Zoals al wel duidelijk was, is er naast de stage ook nog genoeg tijd voor heel veel leuke dingen. Hieronder een 'korte' opsomming.

Ons studentenhuis heeft nu al dik een maand een huisdier. Zangvogels zijn in Suriname behoorlijk populair om te houden en wij vonden dat we niet achter konden blijven. De beste vogels schijnen bovendien belachelijk veel waard te zijn, dus wie weet hebben we een goudmijntje in ons huis nu. We vermoeden dat het een mannelijke rowti is, oftewel een roodbuik dikbekje. Het geslacht is echter pas waar te nemen als hij volgroeid is, over een jaar of twee. Na grote onenigheid is uiteindelijk besloten om hem Bruce Pietje Singsteen te noemen. Bruce begint langzamerhand te wennen aan onze aanwezigheid en mag vaak mee de stad in. Dit schijnt te helpen om hem vaker te laten zingen, ook onder drukke omstandigheden. Hij kwettert af en toe in ieder geval al vrolijk in het rond. Het echte zingen komt pas later, iets dat wij waarschijnlijk niet eens meer mee gaan maken. Maargoed, het is toch leuk om onze fladderaar erbij te hebben.

Mijn ouders komen de laatste twee weken van mijn verblijf ook naar Suriname! De vliegtickets zijn inmiddels aangeschaft. Ik zal dan klaar zijn met mijn stage activiteiten en kan ze een aantal mooie plekjes laten zien. Echt heel erg tof dat het allemaal door kan gaan!

Samen met Rogér had ik voor 3 dagen een auto gehuurd om zelf wat rond te gaan toeren. De eerste dag gingen we met vier ander stagiaires op weg met als bestemming: Cola kreek. Hier kwamen we echter nooit aan. We waren namelijk verkeerd gereden. Het was wel de weg naar een ander resort, namelijk Overbridge. Hier gingen we dan ook maar naartoe en we hebben daar toen een dag lang lekker gezwommen en in een hangmat een boekje gelezen.
De volgende dag stond de vlindertuin van Lelydorp op het programma. Dit is de grootste vlinderkwekerij van Zuid-Amerika en dat was ook wel te zien. Grote bakken met gekweekte planten vol met rupsen. Het was heel rustig op dat moment, dus we kregen een privé tour door de kwekerij. Op een gegeven moment zagen we een gifslang door de bosjes kruipen, wat tot een grappige situatie leidde. Onze gids bleef stokstijf en angstig staan, terwijl ik en Rogér ons best deden om er achteraan te rennen om hem mooi op de foto te krijgen. Helaas was de slang ons te snel af en hebben we hem niet goed op de foto kunnen krijgen.
Hierna reden we door naar Peperpot, een oude plantage wat nu een wandelgebied is geworden. Hier hebben we even kort gewandeld. Ook Fort Nieuw Amsterdam stond op de planning, maar deze bleek dicht te zijn.
's Avonds zijn we nog even bij wat familie van de tante van Rogér op bezoek geweest.

Met Pasen ligt het land vier dagen zo goed als plat. Voor stagiairs en stagiaires hét moment om een tour te maken naar het binnenland. Het tourbedrijf van mijn stagebegeleider verzorgt jaarlijks een grote Paastour voor studenten naar de Blanche Marie watervallen. We gingen uiteindelijk met 75 studenten op tour. Het was een hele happening met veel ongemakken (kapotte bussen, reisziekte e.d.), maar het was desalniettemin een gezellige reis. De eerste dag reden we van Paramaribo naar de grens met Guyana, naar Apoera. Na twee uur te laat vertrokken te zijn en een rit van acht uur, kwam ik helemaal reisziek aan in Apoera. Ik ben toen direct mijn hangmat ingedoken, waardoor ik de volgende dag weer met goede zin op weg kon. Nu stond de rit naar de Blanche Marie vallen zelf op het programma. Na de zand- en bauxietwegen achter ons gelaten te hebben, kwamen we op een miniweggetje naar de watervallen terecht. Ik zat in een klein busje, voor 8 personen, maar ook grote bussen voor 30 personen reden hier gewoon overheen. Bruggetjes waar je zelf de planken goed moest leggen om er veilig overheen te komen, waren geen zeldzaamheid. Vervolgens ging ons busje ook nog eens kapot. Daar stonden we dan, midden in de jungle. Gelukkig kwam er nog een pick-up langs, waar we in de achterbak mee konden rijden. Een avontuur op zich, ik zat rechts op de rand en moest continue bukken voor laaghangende takken en oppassen voor struiken langs de weg die je zo van de auto konden trekken als ze vast kwamen te zitten in je kleding. We kwamen allemaal min of meer heelhuids aan (een aantal takken had ik toch niet helemaal kunnen ontwijken) en konden toen gaan genieten van de watervallen. Prachtig natuurgeweld. Er waren plekjes tussen rotsen waar je rustig in het water kon liggen en plekken waar je een ware massage kon krijgen als je onder een waterval ging zitten. Een aantal studenten waren zo ongelukkig om meegesleurd te worden door de stroming, maar er zijn gelukkig door niemand grote verwondingen opgelopen.
Ook kwam ik hier erachter waarom ik een vreemd eeltbultje op een van mijn tenen had. Dit bleek een Sica te huisvesten, de zandvlo. Die kon ik plotseling lospeuteren en toen had ik een groot gat in mijn linker "wijsteen". Voor de liefhebber, de officiële benaming is Tungiasis. Dit had ik opgelopen door op blote voeten op het strand van Galibi bij de zeeschildpadden te lopen. Nu ik dit afrond heb ik ook net een tweede Sica verwijderd, hopelijk de laatste.
De terugweg van de watervallen was zowaar nog dramatischer dan de heenweg. We werden weer door de pick-up naar ons inmiddels gemaakte busje gebracht. Na weer een stuk gereden te hebben, begon de auto weer kuren te krijgen. De accu bleek volledig opgebrand te zijn. Tot overmaat van ramp waren wij de laatste auto en was er maar sporadisch bereik voor de mobiele telefoons. Uiteindelijk hebben we de auto heringericht zodat we er met z'n achten een dutje in konden doen, lekker knus. Uiteindelijk werden we geholpen door een langsrijdende auto die de benodigdheden had om ons weer op gang te brengen. Helemaal afgepeigerd kwamen we iets voor 2 uur 's nachts terug in Apoera, waar ik net als de nacht ervoor direct mijn hangmat ingedoken ben. De terugweg was ook weer een hele rit, maar ik kreeg gelukkig geen last meer van wagenziekte. Ook hielden de auto's en bussen het goed, waardoor er minder oponthoud was en we tegen het avondeten terug thuis waren.

De week na Pasen was het Koninginnedag en ook in Suriname wordt dat op meerdere plaatsen gevierd. Met mijn roomies besloot ik naar de Zus&Zo te gaan, waar het feest langzaam op gang kwam. Uiteindelijk werd het wel erg gezellig, mede dankzij de rijkelijk vloeiende Surinaamse rum Borgoe.

Het eerste volledige weekend van mei was het voor mij opnieuw tijd voor een grote meerdaagse tour. Van de meest bezochte gebieden staat het natuurreservaat van de Raleighvallen bekend als de mooiste tour. Dit heeft het ruimschoots waargemaakt. De reis was in principe korter dan naar Blanche Marie met Pasen. Vier uur in de auto en vervolgens nog twee uurtjes in de boot. Maar die auto's krijgen hier veel te verduren en dus gebeurde het opnieuw.. we strandden halverwege met de auto. We moesten opnieuw uren wachten voordat er hulp was, waardoor we niet meer diezelfde dag naar de Raleighvallen door konden. We besloten te overnachten in het dorpje waar we op de boot zouden stappen, Witagron. Hier bleek een feestavond te zijn, dus we hebben met de lokale bevolking daar genoten van ja.. een soort disco geloof ik. Ik had ook wat Caipirinha gemaakt (een cocktail met een Surinaamse rum van 80%) en die vond gretig aftrek. Na een toch wel weer slopende dag was ik blij om weer in mijn hangmat te kunnen liggen. De volgende dag gingen we snel met de boot richting het Raleighvallen resort. Dit ligt prachtig op een eiland midden in de Coppenamerivier. Dit resort zou erg luxe worden met financiering vanuit een groot Amerikaans bedrijf, maar halverwege werd dit stopgezet. Wat overbleef was: Een aantal kleinere vertrekken waar wat bedden stonden, een groot houten skelet wat een luxe ruimte moest worden en waar nu hangmatten konden worden opgehangen en een zestal mega zonnepanelen in de tuin die (helaas) wegens achterstallig onderhoud niet meer in gebruik waren. Het was een vreemd gezicht, maar het uitzicht vanaf het houten skelet waar de hangmatten hingen, was er niet minder mooi om. Na een korte break gingen we naar de moedervallen. Dit waren door de regenval nauwelijks meer watervallen te noemen, eerder een stroomversnelling. Hier was ik al voor gewaarschuwd en ik wist dat het mooiste van de tour toch nog moest komen. En die kwam er ook de volgende dag. Onderdeel van de tour is een wandeling naar en de beklimming van de Voltzberg. Dit was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de tour. Na een wandeling van 2,5 uur dwars door de jungle met allerlei bijzondere flora en fauna (apen slingerde bijvoorbeeld continue boven onze hoofden) en een klim van een klein half uur stonden we op moederdag bovenop de Voltzberg. Het woord fenomenaal is volgens mij uitgevonden voor het uitzicht dat je daar hebt. In een hele draai van 360 graden zie je niets anders dan oerwoud, oerwoud en nog meer oerwoud. Alléén maar boomtoppen. En toen we net boven waren begon toevallig een groep brulapen als een gek te brullen. Helaas waren ze wel op een aantal kilometers afstand, want het geluid was niet heel hard, maar het maakte het plaatje wel compleet. Na de drie uur weer teruggelopen te hebben, konden we ons lekker verfrissen bij een waterval in de rivier. Ook hier was de massage weer erg prettig. Eenmaal terug bij het hangmattenkamp konden we nog lekker rusten in de rivier en speelden we 's avonds nog wat kaartspelletjes met (opnieuw) wat zelfgemaakte Caipirinha. De volgende dag ging ik weer met een geweldige ervaring rijker op weg naar huis. De combinatie Raleighvallen / Voltzberg is een absolute must voor iedereen die ooit besluit Suriname te bezoeken.

Dat was het wel wat betreft de grotere tripjes de afgelopen tijd. Gisteravond was er een 80's feest op sportclub Oase. Weer eens wat anders, maar supergezellig en ook wel prettig om eens andere muziek te horen. Vanochtend om half 10 hebben we met zeven mensen in ons huis live de ontknoping van de Eredivisie gevolgd en er werd volop genoten van het spannende slot van de competitie. Daarna lekker geluncht bij Zus&Zo.
Wat betreft de planning, aankomende zondag vertrek ik weer op tour, dit keer wat dichter bij huis, vlak onder het Brokopondomeer voor drie dagen.

Voor nu, tot zover. Schroom niet om berichtjes achter te laten of wat te vragen als je iets wilt weten.

Ook bij dit verslag zal ik weer de nodige foto's toevoegen, dus vergeet deze niet te bekijken. Tot snel!