Feestje? Tuurlijk!

Woensdag 9 februari
Na een slechte nacht (het was snikheet en kon erg moeilijk slapen) besloot ik toch maar opnieuw de stad in te gaan om deze wat meer te ontdekken. Na wat navraag gedaan te hebben bleek de cambio niet dicht te zijn, het was er gewoon standaard pikkedonker en zo ongeveer helemaal leeg. Maar ik kon dus eindelijk weer wat geld bijpinnen.
Ook mijn mobiele telefoon kreeg ik geopend! Ik liep een van de vele Chinese telefonie/reparatie/sleutelmaker/horloge/etc zaken binnen. Hier ging mijn mobiel door 4 handen voordat iemand hem eindelijk open kreeg. Scheelt ook weer de moeite om een nieuwe telefoon te kopen hier! Het netwerklock van Vodafone dacht hier echter anders over. Gelukkig bleek deze code gemakkelijk via hun site op te vragen, dus mijn Surinaamse mobiele nummer is nu eindelijk in gebruik.

Toen ik na de boodschappen om 3 uur thuis kwam, werd er gebeld op de huistelefoon. Het was mijn stagebegeleider. Er zou vanavond een feestje zijn en of ik zin had om mee te gaan. Het was wel een Amerikaans feestje, dus drank moest zelf meegenomen worden. Nouja, prima dacht ik, waarom ook niet (vooral niet verder vragen, Milan..). Ik zou rond 5 uur opgehaald worden. Vond het een beetje vroeg, maar vooruit. We gingen immers nog wat mensen ophalen. Om half 5 stond hij al voor de deur, dus ik ging halsoverkop in m'n t-shirt en korte broek en slippers (ging toch niet veel lopen, toch?) mee. Vervolgens reden we half Paramaribo door om mensen op te halen, tot we uiteindelijk met z'n zessen gezellig in de auto zaten. Oja, en een paar flessen Bacardi en Borgoe, een Surinaamse rum. Toen kwam langzaam ter sprake waar we heen gingen. Ik dacht eerst dat ze me een beetje zaten op te fokken, maar er bleek weinig van gelogen. Het feest werd ongeveer 100 kilometer ten zuiden van Paramaribo gehouden. Oh... Zo gezegd zo gedaan, na een rit, die op zichzelf al een heel avontuur was, van ongeveer twee uur (inclusief tussenstops was het inmiddels na 7en) waren we eindelijk aangekomen. Het was al pikkedonker en min of meer in the middle of nowhere. En daar stond ik dan in m'n korte broek en op slippers. Om het hele plaatje nog wat treuriger te maken, regende het ook nog eens zoals het eigenlijk altijd regent in Suriname. Hard. Desalniettemin was het er behoorlijk luxe. Er waren meerdere grote overdekte hutten waar hangmatten waren opgehangen en er waren een soort van bedstedes waar matrassen ingelegd konden worden. Je kon er gemakkelijk de nacht doorbrengen. In een andere hut was een grote barbeque waar continue kip op werd gebraden en samen met stokbrood en Turks brood was het er goed vertoeven. Ook was er een beekje waar door middel van touwen in gebaad kon worden. Je kon vrij gemakkelijk meegesleurd worden door de sterke stroming, dus de touwen waren wel nodig. Het bleek overigens een van de buitenverblijven van Bouterse te zijn, dus dat verklaart de luxe wel enigszins. We besloten rond middernacht dat het wel genoeg geweest was, omdat een groot deel van de mensen de volgende dag weer gewoon om 6 uur op moest om stage te lopen o.i.d. Maarja, er moest natuurlijk nog teruggereden worden, dus iets na 2en kon ik lekker mijn bedje opzoeken en voordat ik medelijden kon hebben met de mensen die straks met een dikke kater naar stage moesten, viel ik al in slaap.

Donderdag 10 februari
Na gisteren vond ik dit een goede dag om even helemaal niets te doen en lekker een boekje te lezen in het huis. Dit was geen slechte keuze, want het regende de hele dag. Hard. De straat hier stond in no-time blank (zie foto's) en de riolering kon al het water maar met moeite verwerken. Ik zat echter lekker droog op het balkon met mijn boek en kon af en toe geamuseerd toekijken naar de spelende kinderen op straat. Beide huisgenotes gingen direct na stage ook nog eens pleite, dus ik had het huis de hele dag tot mijn beschikking. Ook hier kwam ik weer bedrogen uit. Niet veel later hoorde ik gestommel op de trap en kwam Nally, de beheerder van het huis, om de hoek kijken, met in zijn kielzog een nieuwe huisgenoot! De Belg was een dag eerder aangekomen dan iedereen had verwacht. Het gaf mij toch wat te doen, dus ik heb hem direct het huis laten zien. Ik wilde echter na de woensdag toch niet te laat naar bed, dus al snel werd het weer stil in huis.

Vrijdag 11 februari
Na een goede nacht ging ik onze nieuwe huisgenoot rondleiden door de stad. We liepen onder andere door de grote culturele markt aan de Waterkant. Geld halen bleek voor Belgen een stuk lastiger te zijn, de pinpas wilde maar nergens werken. Pas rond 3 uur 's middags vonden we een grote internationale bank waar het wel lukte. Geen goedkope cambio transacties voor hem dus. We kochten meteen een SIM-kaart voor hem en wat beltegoed. 's Middags even lekker een dutje gedaan en nu is het alweer tijd om te gaan koken. Het weekend komt eraan, dus een perfect moment om Paramaribo's nightlife eens te gaan verkennen.

Mo syi!